BENİ ARTIK UNUTMALISIN

Beni artık unutmalısın,
Bir yağmur silsin adımı buğu ile yazılı camlardan.
Kalbinde yer aramak nafile artık,
Çünkü sen çoktan çıktın bendeki yollardan.
Düşünsene ben hâlâ seni içimde taşırken,
Sen çoktan silmişsin beni anılardan.

Bir zamanlar gözlerinle başlardı her sabah,
Şimdi hiçbir ışık değmiyor şu çökmüş yüzüme.
Gidişin bir cümleydi kısa ve net,
Ama yankısı sürüyor hala içimde.
Sustum… çünkü sevgi bazen susmaktır aslında,
Sen bağırırken bile, içimden konuşurdum ben sana.

Ben seninle eksik değildim,
Ama sen kendini benden tamamladın.
Kaç kere yok sayıldım bir gülüşünde,
Kaç kere sustum, senin için ağlamadan.
Beni değil, kendi huzurunu seçtin,
Ve aşk dediğin şeyde beni yok ettin.

Vedayı sen söyledin, ama giden bendim,
Çünkü senin kalbinde çoktan yok olmuştum.
Bir durakta bekledim seni,
Sen biletini alıp çoktan unutmuştun.
Ben hâlâ o bekleyişteyim bazen,
Sen ise yeni bir ömre geçmişsin. üstelik gizlice.

Sana söylemek istediğim onca şey,
Artık boğazımda taş gibi duruyor.
Konuşsam ne değişir, sustukça ne geçer?
Her cümle içimde bir yara büyütüyor.
Beni artık sil, adımı anma bile,
Çünkü hatırlamak da bir ihanettir insanın kendine.

Yüzünü aradığım aynalarda,
Şimdi sadece yorgun bir ben var.
Sen sevdayı yol bilip gittin,
Ben seni veda sayıp sustum yıllarca.
Oysa bir “kal” deseydin,
Kök salardım en derindeki acımla.

Geceleri anlatmaya çalıştım seni,
Yastığıma, duvara, sessizliğe ve sensizliğe.
Ama hiçbir kelime tam olmadı,
Çünkü sen yarım bıraktın her heceyi.
Şimdi ne zaman bir aşk anlatsalar,
İlk satırında sen geliyorsun aklıma hâlâ.

Gözlerimi kaçırıyorum artık aynalardan,
Çünkü orada seninle eksilen bir ben var.
Sen çoktan başka bir hikâyenin içindesin,
Bense hâlâ isminde donmuş bir kış mevsimiyim.
Bir “özür” bile duymadım ardımdan,
Ama yine de sana “iyi bak kendine” diyorum içimden.

Bana ait olan her şeyi geri verdin,
Ama en çok kendimi sana bıraktım.
Bir insanı unutmaktan çok,
Kendinden kalanları toplamakmış asıl yorgunluk.
Ben artık sende değilim,
Ama sen hâlâ bir yara gibisin içimde.

Bu aşkı kalbime gömdüm usulca,
Ne çiçek açtı ne de soldu üstünde.
Sen sevdadan korktun belki de,
Ben cesaret ettim, hem de en derin yerinde.
Artık dönme, çünkü döneceksen bile,
Beni artık unuttuğun yerden dönemezsin geriye.

Beni artık unutmalısın sevgilim,
Çünkü hatırlamak ikimize de yük.
Bu yol biteli çok oldu aslında,
Ama biz sadece sustuk, yokmuş gibi büyüttük.
Şimdi sen kendi sessizliğinde kaybol,
Ben kendi yalnızlığımla tamam olurum nasıl olsa.

Bir vedayı kalemle değil, kalple yazdım,
Sen adımı sil, ama bu satırlar kalsın.
Aşk bazen gitmektir, bazen de kanlı canlı ölmektir ,
Ve bazen de unutulmak bir lütuftur ansızın.
Beni artık unutmalısın gerçekten,
Çünkü ben seni hâlâ seversem, eksik kalırım, çok eskiden...

SAVAŞ ÖZEL