ayağındaki ufak kırığın içine hapsolmuştu
aksi takdirde engin gökyüzü
onun kanatlarının altında olacak
ve istediği dala konacak
dilediği tonda şakıyacaktı
ondandı insanın da teslim oluşu
ve boyun eğişi
kırılganlıklarının olduğu yerden
hayata

önce bu ürkek serçeyi
kuruladı mendili ile
bir karton kutunun içine yerleştirip
bir parça da buğday koyarak önüne
evin arka kısmına ilave edilmiş odunlukta
emniyete aldı onu

şiddetlenen yağmurda
kırık ayağına rağmen
canını kurtaran yaralı serçe
yarının umut dolu bir gün olacağından habersiz
alınmıştı korumaya

sami bey
titreyen elleriyle anahtarı çevirdi
sessiz ve ruhsuz dünyasının hakimiyetine
teslim etti kendini
perdeler, koltuklar
duvarda asılı çerçeveler
bu asap bozan yalnızlıktan
yorulmuş
kendi içlerine çekilmiş
üzerindeki tozlar dahi
bu hareketsizlikten
yerlerinden kıpırdayamaz hale gelmişti

soğuk ve üşüten havada
akıp giden her saniyenin
geçmiş hanesine yazıldığı
ve gelecek sayfalarının üzerine düşen
bir parça ümidin olmadığı zamanlarda
ışık görmek için elini perdeye uzatırken
vazgeçti
ansızın

koltuğunun yanı başında
masanın üzerindeki radyonun düğmesine dokundu
oturup gözlerini kapatarak
kendini müziğin sözlerine bıraktı
hacı arif beyin
çare bulunmaz bilirim yareme
şarkısı,
İsmail coşarın buğulu sesinden
tüm ruhunun üzerine dağıldı

ne de severdi
onun sesinden kur’an, mevlit, kaside dinlemeyi
kendisi
loş ışıkta yere akseden gölgesi
ve hayalleri
eşlik etti
segah makamı bu hüzne

soylu hüzün segah...
ondandı akşam ezanlarında
çocuk yaştan itibaren
daima hüzünlü hissedişi

bir kalbe hüzün düşüyorsa
o kalbin soyluluğunun delaleti olmaz mıydı
sagah makamı
kalp hüzne açmışsa kapılarını
bu onu ağırlamayı bilen
en nadide mekan yapmaz mıydı

sami bey
kendi de mırıldandı şarkının sözlerinden
geçmişe uzandı hatıraları
hayatın yorduğu bedeni
fersiz gözleri
uykuya teslim oldu
koltuğun üzerinde

redfer