Biliyor musun...
Senin olmayan bir hayale tutundun mu hiç?
Yani... en başından sana ait olmadığını bildiğin bir şeye, yine de bütün kalbinle sarıldın mı?

Ben sarıldım.
Aklı sende olmayanı, yüreğimde taşıdım.
Gerçekten.
Ve hiç kolay olmadı.

Sabahlar... hiç anlamadı gittiğini.
Onsuz uyanmayı öğrenemedi hiçbir saat.
Bak mesela, o sabah...
Gitti.
Sessizce.
Ne bir ses, ne bir veda...
Sadece çekip gitti.
Ve biliyor musun, bazen sessizlik...
En gürültülü ayrılıkmış.
Ben o gün anladım.

Ben onun için...
Böyle hafif bir meltemdim sanki.
Sessiz sedasız geçen.
Hatıralarını taşıyan bir rüzgâr.
Ama o?
O beni bir çırpıda silen bir fırtına oldu.
Sahi... hiç fark ettin mi?
Birinin aklında yoksan,
Onun kalbinde yerin olsa bile yetmiyor.
Bildiğin... kendini diri diri gömmek gibi.

Gülüşünü ezberledim.
Bak hâlâ unutmadım.
Sesini, sessizlikte bile aradım.
İnan bana,
Telefonum titreyince hâlâ "O mu?" diyorum içimden.
Sokaktan biri geçse...
Adımlarını tanır gibi oluyorum.
Ama...
Yok.
Hiçbir yerde yok.

Ve sonra bir gün...
Bir başkasının elinde gördüm onu.
Biliyor musun o an ne hissettim?
Sanki biri içimden geçen bütün duaları tersine çevirdi.
O, başkasının gökyüzüne güneş olmuştu.
Benim gecemse...
Kâbusa döndü.

O günden sonra sustum.
Yani... gerçekten sustum.
Ne bir şiir,
Ne bir cümle.
İçimdekini anlatamadım.
Çünkü... ne denir ki?
“Ben hâlâ seviyorum,”
Diyebilir miydim birine...
O başkasının adını fısıldayıp uyurken?

Bazen nefes almak bile ceza gibi olur.
O kadar ağır gelir ki,
Attığın her adım...
İçinde onun ismini taşıyorsa,
Dünya bile dar gelir insana.
Ama en acısı ne biliyor musun?
O başkasına gülerken,
Sen hâlâ onu dua gibi içinden geçirmeye devam edersin.

İşte ben,
Her gün bir umut mezarına çiçek bırakır gibi...
Onu içimde yaşattım.
Suladım o çiçekleri,
büyümeyeceklerini Bilerek...

Ve kabul ettim sonunda.
Bazı insanlar ölmez.
Sadece başkasının hayatında yaşamaya devam eder.
Ama biz...
Biz yaşarken unutulduk.
Ve en kötüsü...
O başkasıyla olurken bile,
Biz ona sadık kaldık.