Bir vakit sevmiştim seni
Gözünle değil,
İçinde bir yerle — henüz adını koyamadığım

Ne elini tuttum,
Ne de saçının rüzgârla karışan kokusunu
Ama bir kadını nasıl beklerse toprak yağmuru
Ben öyle bekledim seni
Kıyamla…


Kalabalıkların ortasında sustum
Çünkü adını andığımda
İçimde bir şey devriliyordu
Sanki harflerinden biri düşse,
Beni de düşürürdün


Ben seni olduğun gibi sevmedim
Olmadığın her şeyle birlikte sevdim
Gitmemişken özledim seni
Dokunmamışken alıştım


Göz göze gelmedik
Ama bakışlarında yıllarca kaldım
Bir kere gülüşünü gördüm
Sonrası bin mevsim kurak geçti


Sen hiç bilmiyorsun ya…
Adını uyandırmamak için
Geceleri yürüdüm
Ay ışığına “yâr” deyip
Kendime sustum


Bende kaldın
Gitmedin,
Çünkü zaten hiç gelmedin
Ama bir gömleğimin yakasında
Senin suskunluğun hâlâ ütülü duruyor


Ey gönlümdeki kadın!
Yüreğim sana bir vatan gibi açık
Ama sen
Sadece gurbeti seçtin bana
Ve ben…
Ben buna bile râzı oldum.