Bir adım var, Gönül Doktoru diye anılır,
Her yürekte bir umut ışığı yakılır.
İmam denince akla sadece mihrap sanılır,
Oysa hayatın her anına sevgiyle katılır.

Kimi hastadır, yetişmez hastane yoluna,
Uzatırım elimi, girerim şefkat koluna.
Bir dua dilimde, bir tebessüm soluna,
Şifa Rabbimdendir, vesile olmak kuluna.

Çarşıda, pazarda bir ihtiyar zorlanır,
Eşyası ağırdır, beli bükülür, horlanır.
"Gel amca, teyze," derim, yükü sırtlanır,
İnsanlık ölmemiş, bu hizmetle onurlanır.

Evi akar, kiminin kırık dökük tahtası,
Uzanır elim, olurum derdinin şifacısı.
Musluğu bozuk, ya da sönmüş sobası,
Koşarım imdada, budur gönlümün pusulası.

Hem minberde gürlerim, Hakk’ı anlatırım,
Hem de bir kardeş evinde harcı karıştırırım.
Sohbet meclisinde irfanla ruhu barıştırırım,
Bir yetimin başını okşar, kalbi yatıştırırım.

"Gönül Doktoru" demişler, ne hoş bir seda,
Her yaraya merhem olmak, ne kutlu eda.
Ne bir makam derdim var, ne de bir sevda,
Halkıma hizmet etmek, en büyük müdafaa.

Derslerim yankılanır, gençlerin zihninde,
Yaşlıların duası, her an dilimde.
İmam dediğin, hayatın tam içinde,
Toplumun her ferdiyle, aynı iklimde.

Sorarlar bazen, "Hocam, yorulmaz mısın?"
Hakka hizmet aşkıyla, hiç durulmaz mısın?
Derim ki, "Gönüllere dokundukça arınmaz mısın?"
Böyle bir sevda varken, yerinde sayılır mısın?

Kapım da gönlüm de açıktır her gelene,
Ne bir beklentim olur, ne sitem edene.
Paylaşmak berekettir, güç verir her bedene,
Örnek olmak borcumdur, beni izleyene.

İşte "İmam böyle olur!" desin tüm milletim,
Sadece namaz kıldırmak değil benim hizmetim.
Yaşayan bir Kur’an olmaktır asıl niyetim,
Gönüllere girmek, en büyük servetim.

Gönül Doktoru derler, bu yolda bir neferim,
Allah rızası için her çileye gülen yüzüm.
Milletimin yanında, her daim hazırım,
Budur benim davam, budur benim sözüm.