Dün yine penceremde adını fısıldadım,
Geceydi... yıldızlar yoktu, ama sen vardın.
Karanlıkta gözlerin düşmüştü avucuma,
Sanki hâlâ ellerini tutuyordum sandım.

Bir zamanlar gülüşünle başlardı sabahlar,
Şimdi duvarlar konuşur geceleri bana.
Adını unutsam belki dinerdi içim,
Ama her nefesin var hâlâ dudağımda.

Seni anlattım yıldızsız gökyüzüne,
Kilitli kalbimi açar mı diye umdum.
Her soruya cevabım sendin bir vakit,
Şimdi cevapsızım… hem sağ, hem yoksunum.

“Unut,” dediler… “geçer zamanla” dediler,
Oysa zaman, seni her gün yeniden yaşattı.
Sildikçe yüzünü belleğimden zorla,
Rüyalarım seni daha çok anlattı.

İlaçları uzattılar: “Bunu iç, iyileş,”
Sanki seni silmekmiş aklın tarifi.
Kalbim ayakta, aklım yerle yeksan,
Aşkınsa hâlâ sapasağlam, tarifsiz, sâfi.

Ve şimdi bu satırı sana bırakıyorum:
Bir gün ben unutursam, gel beni uyandır.
Çünkü ben seni unutursam sevgilim,
Bu dünyada yaşayan bir ölü vardır.