Halilullah bir gün dua etti sessiz,
Kalbinde sorusu, imanı tam, kesin.
“Ya Rab, inanırım ben diriltmeye,
Ama göster de tat bulsun bu yüreğe.”

Buyurdu Rabbi: “Al dört tane kuş,
Sevdir kendine, al yoldaş, al yoldaş.
Sonra parçala, dağıt her dağa,
Çağır adlarıyla gelsin sana da.”

Aldı kuşları: serçe, güvercin, kartal,
Bir de tavus vardı, renklerle masal.
Eliyle besledi, hepsi tanıdı,
Merhamet gösterdi, kalbine yazdı.

Emir geldi sonra: “Şimdi kes hepsini,
Ayır kanatları, tüyüyle derisini.
Parçalarını da koy dağ başlarına,
Sonra çağır adlarıyla yanına.”

İbrahim yaptı her emri sadıkça,
Kuşları dağıttı sabırla, umutla.
Sonra seslendi tek tek: “Gel ey serçe!”
Ve bir mucize oldu, geldi sevinçle.

Parçalanan beden can buldu birden,
Tüy tüy birleşti, uçtu semalardan.
Hepsi koşarak döndü peygambere,
Dirilişi gösterdi kudretli Mevlâ.

O an secde etti, kalbi nur doldu,
İmanla göz gördü, aşkı kabardı.
Anladı ki ölüm bir son değilmiş,
Allah dilerse yoktan var edermiş.