0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
123
Okunma
Bir güvercin kondu kalbime bir sabah,
Kanatlarında beyaz bir yalnızlık…
Gagasında ezberlenmiş bir dua,
Uçtu yüreğime, sevmek ne demek diye sormadan…
Ben seni, o güvercin gibi sevdim;
Ne kafese alıştım, ne gökyüzünden vazgeçtim…
Adını her sabah göğsümde kanat çırparak andım,
Her vedanı bir yemin gibi taşıdım.
Sevda dedikleri, bazen incecik bir tüy olur
Rüzgâra yenilir ama düşmez yere,
Ben seni düşmemek için sevdim,
Tutunmak için değil, yaşatmak için sevdim seni.
Bir çatının kenarında tek başına bekleyen
O güvercinin sabrıydı aşkım…
Sustukça çoğaldım, bekledikçe büyüdüm,
Bir gün dönersin diye, her gün doğdum yeniden.
Güvercin uçar, yuvasına sadıktır,
Ama aşk, bazen gökyüzünde yitip giden bir izdir.
Sen ne zaman bakarsan yukarı,
Ben hâlâ oradayım;
Sevda göğünde süzülen bir beyaz iz…
