Ben seni istemedim,
Bir gün geldiği gibi,
Hiç düşünmedim,
Bir gün yollarım seni bulur,
Düşünmedim, ama sen vardın işte,
Öyle bir varlık, öyle bir fırtına ki içimde,
Gözlerinde kayboldukça,
Bir daha bulamayacağımı hissettim.

O kadar derin ki bu his,
Bir ömre bedel,
Bir bakışınla başladı,
Ve durmadı, seni içime aldım,
Bir ateş gibi yandı,
Ben seni hep yandım, hep sevdamla…
Ama sen, sen de bilmiyordun,
O an ki gözlerinde,
Kaderin imzası vardı sanki.

Sonsuza kadar varsan,
Benim için beklemek bir ömür,
Her gün, her an,
Sonsuz bir duygunun içinde
Ben seni düşündüm, hep düşündüm,
Yokken seni, varmış gibi,
Zihnimde hep o gülümsediğin an vardı.

Ve ben…
Bensiz yaşanmaz dedim,
Ne olur ne olursa olsun,
Her şeyin ötesinde,
Kaderin bizim için yazdığı bir şey var.
Ve ne kadar gitsem de uzak,
Adımlarım seni çağırıyor,
Ve her gün biraz daha delirdiğimi hissediyorum.

Beni unutamazsın,
Bunu çok iyi biliyorum,
Bir gün sen de anlayacaksın,
Gözlerinde kaybolduğum o anın değeri,
Ama o zaman çok geç olacak,
Çünkü ben seni unutmayı bilmem,
Unutmak diye bir şey yok bende,
Ve kalbim buna alışmadı,
Sadece seni aradı hep.

Ben seni hiç istemedim,
Ama bu kaderim,
Beni seni sevmeye mahkûm etti,
Ve ne kadar çırpınsam da,
Beni her yönüyle yakalayacak,
Sonsuz bir aşkla…
Seninle, seninle olmak…
Bundan daha büyük bir isyan olur mu?

Bir gün seni sevmenin bedelini ödeyeceğim,
Ama buna hazır mısın?
Bir ömür sürecek bu isyan,
Sen ve ben, kaderim,
Birlikte yanacağız,
Ve her an seni sevdikçe,
Daha fazla kaybolacağım…
Daha fazla, daha fazla!

Ve işte o an,
Benim kalbim, seni sevmenin bedelini ödeyecek,
O kadar yüksek sesle haykıracağım ki,
Tüm dünya duyacak…
Ve sen de duyacaksın!
Sonsuza kadar,
Ve hiçbir şey anlamayacak,
Sadece ben seni,
Sonsuza kadar…
Seveceğim!