Sen hiç sensiz kaldın mı?
Dünya dönmeye devam etse bile,
Gün doğsa, kuşlar şarkılar söylese,
hiçbirini duymazsın,
Hiçbirini görmezsin,
Sanki her şey bir boşluktan ibaret,
Kalbin atar ama hissizce,
Çünkü onsuz dünya anlamsızdır.

Gök gürler, yağmur yağar,
Ama her damla, sadece birer yankıdır,
İçindeki fırtınanın yanında,
Gözyaşların saklıdır belki,
Ama gönlün isyan eder sessizce.
Onsuz, bu yağmur bile can vermez toprağa,
Çiçekler açmaz,
Ve güneş bile ısıtmaz içini.

Deniz dalgalanır sahile,
Ama her dalga kırılırken,
Sana ondan uzak olduğunu hatırlatır.
Dalgaların şarkısı bile sessizdir artık,
Çünkü sesler, o olmadan boştur,
Bir okyanus kadar yalnız kalırsın,
Hangi kıyıya vuracağını bilmeden,
Sadece özlem içinde sürüklenirsin.

Sen hiç geceleri sensiz kaldın mı?
Ay parlasa da,
Gökyüzünde yıldızlar parıldasa,
Hiçbiri anlamlı değil,
Çünkü gece, onunla aydınlanır.
O yanındayken,
Ay bile daha parlak,
Yıldızlar daha gerçek olur.

Şehir ışıkları yanar,
Ama sokaklar ıssız gelir.
Kalabalıklar içinde kaybolursun,
Çünkü onsuz kalabalıklar bile boş.
İnsanların kahkahaları yankılanır,
Ama hiçbir ses ruhuna dokunmaz,
Çünkü onun gülüşü,
Dünyadaki tüm seslerden daha değerli.

Mevsimler değişir,
Ama her bahar bir eksik kalır,
Kışın soğuğu daha keskin gelir,
Yaz sıcağı bile yakmaz içini.
Her mevsimde, her rüzgârda,
Onu ararsın,
O olmadığında mevsimler de anlamsızdır,
Çünkü dünya sadece onunla döner.

Yolculuklar yaparsın,
Yeni yerler keşfedersin belki,
Ama her adımda bir boşluk hissedersin.
Dağlar, vadiler, şehirler,
O olmadan sadece birer resimdir.
Gördüğün manzaralar,
Sana sadece onun yokluğunu hatırlatır,
Her yol, ona çıkmayan bir labirenttir.

Ve günler geçer,
Zaman akar ama bir anlamı yoktur.
Çünkü sen,
Onunla her dakikanı doldurursun,
Onunla her anın daha değerli olur.
Onsuz geçen her saniye,
Bir boşluğa düşer,
Ve dünya, sadece onunla yaşanır.

SEN HİÇ SENSİZ KALDIN MI?
SEN BİLİR MİSİN SENSİZLİĞİ?
SENNN HİÇ SENSİZ KALDIN MI?
BEN SENSİZLİKTE KENDİMİ KAYBETTİM GÜZELİM...
SEN HİÇ SENSİZ KALDIN MI?