bir nevi eski zaman hikayesi
annemin göz yaşları karışıyordu
duvarda ki rutubete
evler çok soğuktu
kat kat giyinir
sobaya kömür üstüne kömür ekler
yine de kuytulardan
kenarlardan
çatlaklardan şen akıncılar gibi
gelen soğuğa
yenilirdik

annem
örgü paspasları balkon kapısının altına
sıcak havluları ise göğsüme sıkıştırırdı
bir üşüme gelirdi
örgü yeleğinin içinde kabaran
öksürüğü tanırdım
her müstakil ev gibiydi evimiz
arka odalarda yazın cömertliği
ön odalarda kışın acizliğiyle
büyüdük

acizlikti işte
o günler ağır bastı
fırtınada bir dulda aramaya koyulduk
ve doğal gazlı
geniş bir daire bulduk
paranın birazını önden verip
her odası cömert bir ev
taşındık

annemi bu soğuk evden alıp
ara kat
güneşe karşı yeni evimize yerleştirdik
parkeli ve cilalı
tavanı yüksek
mutfağı tavana kadar fayanslı

camları büyük ve balkonu geniş
cam balkonumuz
her yerden geniş
içi ferah
ve duvarları betondu
bundan sonra
beton gibi ağırlaşacaktık
yeni evimizde

yalvardık
satmadılar önce
bu ev size yaramaz dediler
lakin çatılmış kaşı annemin
emlakçıya ne dedi bilmem
sattı evi bize
sorarsam namerdim
işte bu yüzden üzgünüm
bağışla anne

küçük insanların
küçük zaferleri bunlar
güçsüzsek kazandığımız zafer zafer midir
ortada bir savaş yokken üstelik
bu savaşsız
bu kandırmaya dayalı düzenin adamı olmak
adamın zaferi midir
düzenin zaferi mi

yenilmişler
yenilmişleri kandırıyor
anne
buna orta sınıf çatışması diyorlar
bu zafer değil
yenilgidir

yalan söylememek için
araya emlakçı koyup üzerine
para veriyoruz birde
annem üşüyor
annem üşüdükçe düşüyorum ben
düşüyor bir kuyuya
hayallerim

oysa yükselmeyi
iyi bir şey sanıyordum
her gece gördüğüm
ve basamaklarında kördüğüm olduğum
o eski evimiz
korkulu rüyalarımdı şimdi
karanlık merdivenleri
karabasanlarım

karanlığın basamakları
hurda fiyatına terk edildi
dalgalı bir deniz perisi gibi
tarifsiz büyüsüyle
mavi bir rüzgar olup
dışarıya öyle çıktı annem

ve o günden sonra
bir iş makinesi kadar
demir ve ağırım
moloz ve toz bulutuyum
bu şehirde

redfer