Körelmiş gözüm sandım, sağır olmuş kulak,
Ne zulümler gördüm ki yürek tutmaz hesap!
Bir çağda yaşıyorum ki hak yere düşmüş,
Zulmün gölgesiyle her ufuk kararmış.

Ne bir sadâ var gökten, ne arza iner feryât,
Mazlumun ahı semâya çıkmaz, engel hep ad!
Bir değil bin kere sordum: "Ben mi sapkınım?"
Yoksa devran mı dönmüş, insan mı yitirmiş yolunu?

Vicdan ki bir zamanlar taç idi başta,
Şimdi ayaklar altında, eğilmiş alkışta!
Kalem susmuş, söz ölmüş, hak paslı zincirde,
Zâlimler gül bahçesinde, mazlumlar zincirde!

İçimde bir volkan var, sönmez neyleyeyim?
Her seher yakar beni, "Sus!" desen, dinleyeyim?
Lakin susmak da hıyanet bu devrin enkazında,
Ya haykırır insan olur, ya da gömülür darda!

Ey ecdâdımın mirası, ey Akif’in yüreği!
Gör bu harap nesli, bu devrin sükûtu neye değdi?
Bana deli desin cihan, rüyada görmüş deyip geçsin,
Yeter ki ruhum haktan sapmasın, yeter ki vicdan seçsin!

Ah ne yaman devran, ne büyük bir istibdat!
Hakikat zincire vurulmuş, adalet olmuş hayrat.
Ben susamam ey zaman, susarsam kahrolurum,
Hürriyete susamışım, sustukça yok olurum!

Tilhabeşlifilozof/17.05.2025/Sancaktepe/İST