Gönlümde yolcusu olmayan
Yalnız bir gemiyim...
Bu akşam deryalara açılıyorum,
Senin gittiğin gibi.

Hoyrat bir sevdanın içine attın da
Darmadağın ettin beni.
Ne bugünüm var artık, ne yarın...
Divane bir serseri kurşun gibiyim şimdi.

Aklım almıyor bu hayatı,
Aşk yaşanmıyor eskisi gibi.
Çıldırmış olmalı şarkılar bugün,
Hep seni söylüyorlar bana.

Silmeyin gözyaşlarımı, bırakın aksınlar
Yanaklarıma…
Ben kırgınım artık,
Salı gecelerinden doğacak sabahlara.

Kadehlere koyup yudumladım bugün
Hatıralarının zehrini.
Dünya dönüp durdu etrafımda,
Sanki ben sarhoşum da
Ansızın yıkılacakmışım gibi.

Bir veda mektubu yazıyorum şimdi...
Satırlarında sen olup kanayan,
Gözlerimden yaş olup akan...
Her kelimesinde bin bir sitem var,
Bir de sana olan sonsuz sevdam.

Biliyorum artık,
Sen beni hiç sevmedin
Benim sevdiğim kadar.
Aklı yok, fikri yok bu deli gönlümün—
Her gün sen olup kanayacak...

Bugünden sonra belki de artık adın
Sadece satırlarda kalacak.

Hani bir gün bana,
“Tek bir cümlede beni anlat,” demiştin ya...
Nasıl utanmıştım,
Gözlerine bakarken söyleyememiştim ya...

Şimdi ise haykırmak geliyor içimden,
Sesimi duyan, duymayan herkese:

Sen, benim özlemini duyduğum
Şefkat dolu hayallerimdin be...
Huzurumdun, mutluluğumdun,
Gülen gözlerimdin.
Yalanlarla dolu bu dünyada,
Gerçek bildiğim tek varlığımdın be...

Yine sonbahar geldi bak,
Elif çiçekleri yaprak döküyor dalından.
İnceden bir rüzgar esiyor şehirde,
Kurumuş gazeller savrulmuş yerlere...

Neden kimse konuşmuyor benimle?
Yokluğuna yas mı tutuyor bu şehir?

Söyle hadi... söyle bulutlara, ağlamasınlar.
Ben seni kimseyle paylaşamam —
Gözyaşıyla bile...

Yaşarken sen benim sol yanımdın,
Giderken canımı da kopardın be Elif...