İnceden yağarken kar, başımı aldı derince efkar
Bir hafif esintinin eşliğinde yürümek alabildiğine
Kimseler bilmeden ıramak ta uzaklara, bir kendin
Ve her adımda değişir zeminde gördüğün yeşilin
Düşer de ansızın kozalaklar, havalanır bir saksağan
Sırtta çanta, içinde de mola için sıcacık kahvenle
Çık çıkabildiğin kadar eşsiz zirvelere, ulaş izbeye
Düşün derin derin hayatın akışını, eleştir bence.
Tam da bu duygular yoğunlaşmışken çıkarsa güneş
İzlerimizi yere nakşeden karlar birden erir mi?
Yahut bu umuda yolculuk düşte kalır, içerlenir mi?

En kötüsü de bildiğin halde bu yalnızlığın vereceği
Saf duyguların zihinde en tepeye de yerleşeceği
Hasetliğin, kibrin, riyaların da asla giremeyeceği
O kuytu ormanın masalsı düzlemi durur mu öylece
Her bir köşesinde ayrı bir güzellik doğuruyor bende
Bir kitaplar vardı ta çocukluktan seçme masallarıyla
Onlarla direnirdik tüm çirkinliklere hem de inadına
Çoktan kaldı geride esin, elde bir orman mahzun
Ve yeşertiyor ya o çocuksu duyguları yine mutlusun
Ya gidemezsem, göremezsem tekrardan bu elemdir
Son defa da olsa tüm gücümle denemem de gerekir
Terapiden farksız bu deneyim pek muhteşemdir .

Bir çocuğun gülüşünde saklı, gözlerindeki parıltı
Gecenin kasavetinde gözleri kamaştırır o Ay ışığı
Düşer dilek tutarken sen, ardı sıra onlarcası yıldızın
Onlar gökte verirken ilhamı, sense yerde yıldızsın
Hey gidi anılar, hatıraları bile capcanlı, kapaktan fırlar
İki derince sohbeti de eklersen, sürer şafağa kadar.

Say ki bitmez şu fanilikte yeşilin verdiği türlü haz
Ondan uzak kalınan her an ne de çekilmezdir yaz
Bir hüzünlü şarkıya ederken en güzel seslerle vokal
Ne yaşanıyorsa, nasıl bakılıyorsa, samimi ve doğal
Söner mi bir gün gönüldeki umut, hayaller biter mi?
Ya da son bir kez daha yaşamak bu güzelliği deminde
Kederler, hastalıklar, türlü debdebeler fırsat verir mi?

Oğuzhan KÜLTE