Her ne yaşandıysa yaşandı, bunlardan bahsedemem şimdi!
Ama şimdi- şu an olan şey çok korkunç
Gecenin bir yarısı avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum ama yapamam çocuk uyuyor.
Bir köşede sessizce ağlıyorum, aynı köşede ağlayarak uyuyakalacağım biliyorum.
Sabaha hiçbir şey olmamış gibi kalkıp kahvaltı hazırlamalıyım, çocuğumu öperek uyandırıp okul üniformasını giydirmeli ve onu mutlu bir şekilde okula yollamalıyım.
Ona diyemem ki çok kötü olduğumu, sırf onun için yaşıyor olduğumu ama böylesinin de çok zor olduğunu.
Bir sabah uyandığında bileklerimi kestiğim banyoda beni öyle görmesin diye ona tutunduğumu.
Aslında kimsesiz olduğumu ve bütün dünyamın o olduğunu anlatamam ona.
O bunu hak etmiyor. Ama ben de böylesini hak etmiyorum. Böylesine acımı bile sessiz sedasız yaşamayı hak etmiyorum.
Sinirlenip evden bir eşyayı bile özgürce kıramıyorum sonunda bana masraf çıkacak biliyorum. Daha çok çalışmam gerekecek, ne yaparsam yapayım hak ettiğimi almadığım - görmediğim bir yerde çok daha fazla çalışmak zorunda olduğumu biliyorum.

Ben varım ama varlığımı hissetmiyorum. Acının kamçılarından başka bir duygu hissetmiyorum