Üzgün değilim kırgınım hayata
Binlerce mücadelenin içinde savunmasız bir kalp olmanın yükü ağır geliyor omuzlarıma
Kırgınım, beklenen günün gelmeyişine, onurlu mücadelemin ellerimin arasından kayıp gidişine.
Ve kırgınım yüzümü güldürmeyen, bahçelerime baharı çok gören kadere
Kağıt Kesiği bu ince sızının günden güne içimde yeşeriyor olması ne garip, oysa onlarca çiçek ekmiştim ben içimin bahçelerine
Nilgün Marmara’nın da dediği gibi “ çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi.. yiten bu işte! “
Yitirilmiş umutların gölgesinde yaşamanın o güç tüketen hali
Savrulan hayallerin düşlerde kalan hali gibi çabasızlık hali
Emeklerimin ekmekleri nasıl lokma lokma dizildiyse boğazıma, öyle sıra sıra dizildi hayallerim bir defterin çizgili sayfalarına
Üzgün olsam geçerdi elbet
Üzgün değil kırgınım hayata