burası şehir.
gökdelenlerin arasına sıkışmış ne çok hayatlar var,
ışıklar hiç sönmüyor olsa da karanlıklar her gün dahada büyüyor.
neredeyse kimse gökyüzünü hatırlamıyor bile.
yıldızlar artık sadece çocuk masallarında var.

kaldırımlar bile ayak izlerini unuttu,
sokaklardaki yüzler hep birbirine yabancılaştı.
bir zamanlar ne çok gülümseyen insanlar vardı,
şimdilerde herkes gözlerini kaçıyor birbirlerinden,
herkes suskun selam veren yok,
kapılar,sa hepten kilitli.

burası şehir.
artık gündüzü bile gece gibi olan yer.
kendi içindekileri yutan bir girdap
koynuna aldığı insanı un ufak eden bir değirmen.
buralarda zaman durmuş akmıyor,
içine düşen her şeyi yutuyor

eskiden ocak başında anlatılan hikayeler vardı,
şimdi sesler ekranlara sıkıştı.
evler çoğaldı ama o sıcak yuvalar yok artık
komşular var ama içlerinde dost yok,
odalar dolu ama herkes yalnız.

sular bile tutsak burada,
musluklardan akmıyor deredeki berraklıkta ki su.
bir zamanlar çeşmelerin başında buluşurdu insanlar,
şimdi kimse elini bile uzatmıyor soğuğa.

şehir büyüdükçe insan küçülüyordu.
yazık ki artık kimse bir yere varamıyordu,
sadece bir yerden bir yere savruluyordu insan.
harman yerindeki yaprak gibi
*
Mehmet Demir
29324