Aysude

Bazen derler ya, "şiir gibi konuşuyorsun",
Dudaklardan dökülen her sözcük anlam buluyor.
Duygular, hisler kabardıkça,
İçimde kendiliğinden bir melodi yükseliyor.

Her yazı sana değip şiire dönüşüyor,
Her harf bir gül gibi açıyor rengini.
Solacak diye dokunmaya kıyamıyor ellerim,
Her hece, yüreğime bir iz bırakıyor.

Seni anlatmaya kalksam,
Her cümle sana çıkar, her harf seni özler.
Bir anı daha hüzne sarılır,
Bir bakış, içimde yankılanır.

Seninle her kelimede yeni bir masala başlarım.
Her satır içimde yeni bir dünya kurar.
Anılar birbirine eklenir,
Ve ben her dizede yeniden doğarım.

Seni tarif etmek bir ömür alsa da,
Yine de eksik kalır bir şeyler.
Her söz, seninle anlam bulur,
Ve seni anlatmak, hiç tamamlanmayan bir şiire dönüşür.

Sesin, rüzgârın fısıltısı gibi,
Gülüşün, içimde filizlenen bir bahar.
Ve ben her sözcükte seni yeniden yaşarım,
Yüreğimin her köşesinde izlerin kalır.

Bir adım daha atsam, sana yaklaşsam,
Belki de kelimeler hiç tükenmez.
Ama sen hep bir adım ötede,
Ben her satırda seni biraz daha yaşarım.

Her söz, zamanın yelkeninde bir iz,
Bir yankı olur ruhumda, sabahın sessizliğinde.
Şiir, dokunuşlarının hatırasını taşır,
Ve her kelime, seni biraz daha çoğaltır.

Ama hiçbir kelime, hiçbir söz ,hiçbir hikaye seni anlatmaya yeterli gelmez.