O yürürken bulutlar diz çöker dağlara
Her adımında ayaklarından öper taş ve toprak
Rüzgâr parmak uçlarıyla okşar tenini
Gülünce bir bahar devleşir yanaklarında
Saçları eylüle çalar, gözleri Nisan gibidir
Söylesem kıskanır diğer harfler adını
Çünkü o dünyanın en güzel kadını.

Kâh hoyrat bir deniz gibidir
Martı çığlıkları gelir göğsünden.
Kâh bir bebek gibi masum ve suskun
Ve ıssız, ve uzak…
Ne üşüdüğü anlaşılır ne yandığı
Ölümcül bir sır,
Hiç söylenmemiş cümle gibidir
İstemem kimse bilsin adını
Çünkü o dünyanın en güzel kadını.

Ağlasa mavi akar gözyaşları
Sustuğunda kül renkli yanaklarından.
Bazen hiçbir şey, bazen her şey gibi
Biraz tanış, biraz yabancı
Biraz arkadaş, biraz yâr gibi
Uçsuz bucaksız diyar gibi
Bir ben bileyim yeter, yerini, yöresini adını...
Çünkü o dünyanın en güzel kadını.

Üstelik sabahın beşi, uyuyordur şimdi
Dem tutmuştur gözlerinde uyku
Odasına telaşla dolar birazdan Güneş.
Nar çiçeği gibi açılır gözkapakları.

Apartmanda merdivenler, yolda kaldırımlar
Çoktan sayıklamaya başlamıştır adını
Çünkü o dünyanın en güzel kadını.

Aydın YÜKSEL-ANKARA
08.03.2025-Cumartesi-05:15