Sen, yıldızları seyrederken adını fısıldarım gecelere,
Ben, sabaha varırken düşerim hayalinle serin rüzgârlara.
Ellerimiz dokunmaz belki, sesimiz uzaklardan yankılanır,
Kalplerimiz yakın, ama yollar bizi hep ayrı kılar.

Sana gelmek istiyorum, dersin,
sesin titrer biraz,
Yollar uzun, bekle, derim, ama içimde kopar bir ayaz.
Sen sustuğunda içimden fırtınalar geçer,
Ben ağladığımda, bilirim, sen de içten içe tükenir.

Neden hep uzak, neden böyle zor?
diye sorarsın bazen,
Zoru sever yürek, derim,
ama bilirim ki suskunluğum gerçeği gizler.

Tatlı bir sitemle çatılır kaşların uzaktan:
Sen hiç özledin mi beni benim kadar?
Ben de inatla, gülümseyerek derim:
Özlemem, yetiyor bana bu uzaklar.

Ama biliriz, ikimiz de:
Yalan bu sözler, kalpten taşan.
Senin gözlerin geceyi kıskandırır,
Benim hayalim yüreğini kavurur.

Ne sen gitmek istersin benden,
Ne ben unutmak seni.
Ama aramızda denizler, dağlar,
Ve koca bir hüzün engeli.

Sen konuşurken dalar gözlerin uzaklara,
Ben dinlerken yazarım seni yıldızlara.
Bir gün,derim, bir gün bitecek bu uzaklık.
Sen inanır gibi yaparsın, ama kalbinde kırık bir kuş kanat çırpar.

Tatlı kavgalarımızda bile saklıdır sevdamız,
Hangi söz incitir ki,
Zaten gözler hep ağlamaklı?
Beni seviyor musun hâlâ? diye sorarsın,
Sevmedim ki, derim,
Ama kalbim haykırır; Sevdan ömrümün adı.

Uzaklar yakındır belki bir gün,
Ama o güne kadar hüzün bizim yoldaşımız.
Seninle kavuşmak bir hayal gibi,
Ama seninle olmak, işte bu, en büyük gerçekliğimiz.

Sen uzaklarda bir rüzgâr,
Ben burada bir sessizlik.
Ama ikimiz, aynı gökyüzüne bakar,
Aynı yıldızda buluşuruz gizlice, kimse bilmez.

Ve böyle devam eder bu masal;
İki sevdalı, bir hasretle yanar.
Tatlı kavgalarla, hüzünlü aşkla,
Sevdamız hep bir şarkı gibi yaşar.

RAMAZAN ACAR