Ağlama yüreğim,
Değer mi bir hayal uğruna?
Kırık camlar gibi keser her umut, her dua. Kimse kalmaz sonsuza dek, bir gölge gibi kayar gider,
Bir gün gelir, sevdiğin de yüreğini terk eder.

Sevda dediğin bir rüzgar, uğrar ve geçer,
Ne kadar sarsar, ne kadar yakar, bilir misin? Bazen bir bahar gibi çiçek açtırır,
Bazen kış olur, tüm dallarını kurutur sinsice.

O narin yüreğin, bir zamanlar yuva sandığı, Şimdi bir boşluk, bir yankı, bir sessiz dua.
Ne incinir bu kadar sessizce, ne çığlık atar, Usulca kanar, ama kimse duymaz bu yangını.

Gidenlerin ardından bir boşluk kalır hep,
Bir zaman sevdiklerini sandığın o derin cep. Ama işte bir bakarsın, ellerin boş,
Yürek yok, umut yok, sevgi yok.

İnsan sevdayı unutur, ama yarası kalır,
Her yeni günde, her yeni baharda,
Biraz eksik kalır gülüşün, biraz yarım.
Sonsuz sandığın sevgiler de solarmış,
Bak, inan.

Artık bilirim, yürekler taşır bu yarayı, Ama kimse kalmaz bu yükün altında ezilmeden. Ağlama yüreğim, neydi bizim suçumuz? Sevmek mi?
Güvenmek mi?
Yoksa sadece inanmak mı?

Birgün, o narin yürek yine çiçek açar,
Ama bu defa kendi için, kendi baharında. Gidenler, bıraktıkları boşlukta kaybolur,
Ve sen, sadece sen,
Yeniden doğarsın o yıkıntılardan.

Yüreğim, ağlama artık, sus ve dinle,
Hayat bazen alır,
Ama başka yerden verir gizlice.
Kalmadı desek de, içinde sevgiye yer,
Belki bir gün, o da yeniden döner.

RAMAZAN ACAR