Ben bir manzaranın derdine ve yalnızlığına düştüm,
Bir manzara ki, rüya bile dostluğu unutmuştu.
Kalbimin büyüklüğü kelimelere sığmaz,
Bir kalp ki, her iki duygunun önünde kırılmış.

Haykırdım bir güneşsiz yaşamdan,
Haykırdım uykusuz gecelerden, yolları kaybolmuş günlerden.
Her nefes, her umut dünün tatlılığından azaldı,
Kalbimin kırılması, nehirler boyunca bir yankı oldu.

Ey vatanım, ey kırık kalbimin evi,
Ne zaman ki emek ve umut yan yana gelse.
Yaralı bir umutla yaşarım,
Ve gün ışığında bir daha can bulan dallarla.

Bu yüzü tanıdı, uykusuzluğun sofrasını,
Bu kader, kalbimi derin yaralarla mühürledi.
Düşman ellerinden, kendi gözyaşlarımdan,
Kalbimin atlarını yeniden sürmek istedim.

Ey dostlarım, kalbimin şahitleri,
Her esareti, her sessizliği bir şehit bildim.
Hakikat, bin bir yara ile yolunu bulur,
Ama ben ve sen, sessizlikte yanan bir hayat kaldık.

Fakat kalbimin kırılışı şarkılarla yankılanır,
Kendi canımdan, kendi emeğimden doğan bir ezgidir bu.
Bir rüyanın ardında yeniden yürüdüm,
Ve her büyük haykırışın sessiz hükmüne tanık oldum.

Kırık bir kalp, büyüyen bir çocuğun aynasıdır,
Ve her zirvede bir yetim, bir hikaye büyütür.
Bugün şarkılarla bu kırıklar yol buldu,
Ve bir zamanın yakınlığında, umut yeniden doğdu.

Kalbimin kırılışı, ama her sözün bir dermanı var,
Dünyanın ozanlarının adlarına kurban olsun.
Her kalp, yeniden doğar sessiz bir gündoğumunda,
Ve bu kırık hikayeler, bir ömür yankılanır.
RAMAZAN ACAR