Sevgide yalan söylemek,
Ne ağır bir yük omuzlara,
Ne kara bir bulut gözlere,
Oysa sevgi, ne temiz ne saf,
Bir damla su gibi, bir nefes hava gibi.

Düşün, sevgi denen o kutsal emanet,
Bir yalanla sarsılır mı hiç?
Sözler dökülürken dudaktan,
Her biri kurşun olur yüreğe saplanır.
Kim bilir, o an kaç düş kırılır,
Kaç umut savrulur karanlık rüzgâra.

Yalanla büyüyen bir sevda,
Bir harabeler ülkesi gibi,
Ne kökü vardır ne de dalları,
Çiçek açmaz, meyve vermez,
Sadece susar, sessizce çürür.

Sevgi dediğin ne?
Bir gülüşün sıcaklığı mı?
Ellerin avuçlarda kayboluşu mu?
Yoksa gözlerdeki derin deniz mi?
Ama yalan varsa içinde,
Sevgi artık bir masaldır,
Anlatsan da inanılmaz,
Baksan da görünmez olur.

Sevgi, cesaret ister;
Yalan korkudur, karanlık bir gölge.
Gerçekleri saklayanın sevgisi,
Sadece bir yanılsamadır,
Bir sis perdesi ardında kalır.

O yüzden, seviyorsan,
Yalanları bırak bir kenara.
Dürüst ol, yalın ol, açık ol,
Sevgi çıplak bir gerçektir,
Kabul eder seni olduğun gibi.

Bilir misin, yalanla kırılan bir kalp,
Tamir olur belki ama eskisi gibi olmaz.
Her yarada bir hatıra kalır,
Her hatırada bir burukluk.
Sevgide yalan söylemek,
İşte o yüzden, affedilmez bir suçtur.

Yalan söyleme sevgiye,
Sözcüklerin temiz olsun,
Düşlerin berrak,
Ellerin sıcak kalsın.
Sevgi, dürüstlükle büyür;
Yalanla değil
RAMAZAN ACAR