Kalbinin kirine uzak durmak isterdim,
Her adımda bir çiçek bırakır gibi.
Ama nasıl da uzanıyorlar göğe,
Sahte gülüşler, boş vaatlerle.

Bir damla sevgiyle büyüttüm içimi,
Fakat neden bu dikenler,
Neden bu zehirli sarmaşıklar,
Her yanımı sarıyor sinsice?

Nasıl da kandırır insanı,
O cilalı sözler, pırıltılı gözler…
Sanırsın bir bahar esintisi,
Oysa kışın ayazı kadar acımasız.

Sevgiyi alıp sahteleştiren,
Özünü unutmuş kalpler,
Ne ara öğrendik böyle yalanları?
Ne ara terk ettik masumluğumuzu?

Bir kuş gibi hafif olmak isterdim,
Uzaklarda, rüzgâra dost…
Ama her dönüşümde,
Karşıma dikiliyor bu gölgeler.

Ey sahte sevgilerle dolu dünya,
Sen mi öğrettin bize bunu?
Yoksa biz mi düştük kendi tuzaklarımıza,
Kendi ellerimizle ördüğümüz ağlara?

Oysa bir damla samimiyet,
Bir parça hakiki sevgi…
Yeterdi bir ömre,
Neden yetmedi?

Ben uzak duruyorum artık,
Kirli kalplerin yankısından.
İçime kapanıp saklıyorum sevgimi,
Taşmasın, kirlenmesin diye.

Ve anlıyorum;
Sevgi, herkese verilmezmiş.
O gerçek ışık,
Sadece hak edenin yolunu aydınlatırmış.

Artık bilirim;
Her gülüş bir bahar değil,
Her sözden çiçek açmaz.
Ama yine de saklarım içimdeki iyiliği,
Kirlenmekten korkarak,
Ama asla vazgeçmeyerek.
Evet perişanım şimdi,
Ama toparliyacam..
RAMAZAN ACAR