Neden ihanet eder insan?
Neden sevdiğine kıyar?
Oysa sevgiyle yoğrulan bir kalp,
Nasıl bu kadar taş kesilir,
Nasıl bu kadar zalim olur?

Bir bakışta dünyaları verirken,
Bir dokunuşta dağları delerken,
Bir anda nasıl unutur verdiği sözleri?
Nasıl karanlığa gömer,
Işık dolu bir sevdayı?

Seven bir yürek,
Ne düşler kurar, ne masallar.
Her gece bir dua fısıldar,
Adını göklere kazır.
Ama bir ihanetle,
O düşler yıkılır, o dualar ağlar.

Ne oldu da sevgiden uzaklaştın?
Ne oldu da gözlerin değişti?
Oysa dokunuşun güvendi,
Sesin huzur.
Şimdi ise sadece bir yankı,
Boş duvarlara çarpıp geri dönen.

Sevilen biri olmak,
Bir lütuf değil mi?
Birine güvenmek,
Bir armağan değil mi?
Ama sen, o armağanı yere fırlattın,
Paramparça ettin,
Ve şimdi arkana bile bakmıyorsun.

İhanetin yükü ağırdır,
Hemde hem ihaneti yapan için,
Hem ihanete uğrayan için.
Birinin vicdanı yanar,
Diğerinin kalbi kanar.

Ama bil ki,
Her yaranın sahibi bir gün gelir,
Hesabını sorar.
Hakkı çiğnenen her insan,
Göğe bir gözyaşı bırakır,
Ve o gözyaşı,
Bir adalet çağrısı olur.

Ben seni Allaha havale ettim.
O teraziyi şaşırmaz,
Ne bir gram eksik,
Ne bir gram fazla.
Bir gün, o zalim ellerin,
Hesap verecek.

Ve ben,
Yine sevdaya inanacağım,
Yine sevginin saf haline.
Ama sen,
O gün geldiğinde,
Vicdanınla yüzleşirken,
Kalbin ne diyecek,
Bilmiyorm..
RAMAZAN ACAR