Göçebe, kalacak bir yeri olmayan, kendini bir yere ait hissetmeyen demektir, sarı ise solmak, yorulmak, yavaş yavaş yavaş düşmek demektir,
Güz kendi başına bir yok oluştur, şair hüzün eridiğinden bahseder ki bu acının dahada yoğun olduğunu gösterir,daha önceki şiirlerden bildiğimiz gibi şair bir mücadele verdi, sorguladı, inanmak istemedi, bırakmak istemedi ama bu şiiriyle anlıyorum ki bu mücadele onu çok yormuş, canını çok acıtmış, ve bu yaşadıkları onu geçmişteki biriken acılarına götürmüş ve hepsinin ağırlığını birlikte hissetmiş, bu duygu onu gelecekten dahi soğutmuş, yanıp kül olmuş ve kendini zindanda hisseder ,esir olarak görür, candan sevdikleri onu bu hale getirmiştir, o yüzden herkese olan inancını kaybetmiş, herşeye olan inancını kaybetmiş, kendini çok yalnız hisseder, onu saran ,onu ısıtan herşeyi kaybettiğini düşünür, çünkü sevgiyi hissetmez, insanı saran ısıtan sevdikleri tarafından sevilmektir , sevdiklerimizde insan muhakkak hata yapar , bizde öyle, o yüzden bir önceki şiirinizde bahsettiğiniz gibi tam bu noktada yüreğimizi gerçek sahibine sarıp ısınmalı sevgili üstad, umarım kolaylıkla geçen bir süreç olur,inancımızı kaybetmeyelim , güzel yüreklerde her zaman mucizeler olur, ancak bu da bir süreç dinlenmeli ve yeniden ayağa kalkmalı, bazan insan kendine sarılmalı, yüreğinize sağlık yine çok güzel bir şiirdi , saygılar, selamlar