Var olmanın yükü öyle ağardı ki bu yükü taşırken , hayatın çıkmazlarında acıya dönüştü yüreğimiz. Zorluklar ve çaresizlik adımlarımızda çoğaldı.
Yorgun ruhlarımız aldıkları darbe ile susukunluğa büründü, Her bir koldan gelen saldırılar ve yaşanan zorluklar en cesur kadını dahi susturmuştu.
Dünya bir zindan gibi olmuştu insan için o kilitleri açacak bir anahtar , o sesi duyuracak bir sihirli ses gerekti.
Geceler artık tilkiler ile kuzgunların rahatça gezebileceği bir ormandı aklımız bir sürü düşünce ile kala kalıyorduk gecelerde.

Yalnızlığın içinde, karanlığın kursağında , tarihin zorbalığında bir saf su gibi tüm bu olup biden kötü durumdan bizi temizleyecek kurtaracak temiz saf bir zem zem arayışı gibiydi zülale çağrı.

Gülemiyorduk artık bu durumda ama bir gülümseme çabası içindeydik bir mutlu görünme çabası etrafa fotoğrak çekilirken mutlu çıkma gayreti vardı bizde.

Günahlar içinde boğulurken, şiirlere sığınıyordu bu ahval içinde yüreğimiz, eksiktik hep yarımdık, yarısı olmayacak hayallerdi içimizde şiir. Yaşamak biraz ölmek gibiydi, okuyanlar yaşadığımıza mucize diyecekti.

Aşk , göz yaşı, hayal hepsi kayboluyordu, yitiyordu bu karanlıkta.Zülal bir dokunsa her şey eski saflığını alsa bir mucize olsaydı.

Ziyan olmuş bir yaşamda, yaşadıkça renklerimiz silinecekti, yaşadıklarımızı taşıyan bir duvar olmayacaktı çünkü o duvara asacak gerçek bir mutluluk karesi yoktu, hep eksilmelerin eşiğinde yaşanmamış gibi geçen bir zaman vardı şiirde.

Can kardeşim Zülal gelse bütün renkler gelir muhakkak, saflığı , temizliği ve merhameti kaybeden yüreğimiz zülal le yıkanca belki her şey değişir belki de bu kaf dağı masalı gibi ama çok ihtiyacımız var, yüreğine sağlık çok güzeldi çokça sevgimle.

Üstadım,
Ben de iki çanta hayal, bir tutam cesaret aldım yanıma
Kaldırımların kenarına oturdum,
Bir sigaranın dumanında bakakaldım şehre.
Hani siz diyorsunuz ya,
“Gün doğmadan geri kusar ışığını şehir,”
Ben de diyorum ki:
Güneş bize küs değil,
biz sadece sabahlara geç kalmış insanlarız.

Karanlık sırtını duvarlara yaslamış,
biz de inadına duvarlara çiçek çiziyoruz.
Kimi zaman mor menekşe, kimi zaman sarı papatya.
Biri bize “ne faydası var?” diye sorsa
Biz “çirkinliğin ortasında güzellik aramak bile ibadet sayılır” deriz.

Her gece kuzgunlar çatıya konuyorsa
biz de sabah martılar çağırırız penceremize.
Kara ile ak,
yenilgiler ile umut,
bir sokağın iki yakası gibi durur yan yana.

Ve bilirim üstadım,
biz susarsak sokaklar yetim kalır.
Biz küsersek şehir ölür.
Biz ağlarsak gökyüzü konuşur.

Ama bakın, hâlâ nefes alıyoruz.
Hâlâ kelimeler doğuruyor içimizde.
Demek ki pes etmemişiz.

Siz yazdıkça,
bizim göğsümüzden bir gül daha filizleniyor.
Bir sokak lambası daha yanıyor
ve şehir biraz daha aydınlanıyor.

Kaleminiz;
kör noktaları gören bir göz,
kırık kalpleri onaran bir dikiş,
gölgeleri ürküten bir fener olsun hep…

Saygıyla, selametle, şiirin en ince yerinden selam olsun size üstadım.