Anam,
Senin titreyen ellerinle büyüttüğün bu yürek var ya,
Şimdi paramparça.
Hani dualarınla sarmıştın beni,
Hani gözlerinden akan yaşlarla yıkamıştın her acımı.
Şimdi o duaların yetmiyor,
Yetmiyor bu kalbimin kanayan yarasına.

Bir zamanlar masum bir çocuk gibi,
Sana koşardım düşsem, yaralansam.
Ama şimdi öyle derin yaralar açtılar ki,
Kime sığınsam, hangi duaya tutunsam,
Hepsi yetim kalıyor,
Hepsi eksik.

Anam,
Kıyamazdın sen bana,
Sözlerin bile yumuşacık dokunurdu kalbime.
Ama bak işte,
Sever gibi görünüp,
Hançer sapladılar bu kalbime.
Güldüler yüzüme,
Ama içten içe köklerimi kestiler.

Onlar anam,
Gözlerimdeki ışığı kararttılar.
Sevda diye sundukları sadece bir yalanmış,
Bir maske, bir oyunmuş hepsi.
Ben her şeyimle inandım,
Ama onlar her şeyimle yaraladılar beni.

Ne desen az şimdi,
Ne dua etsen hafifler mi bu yük?
Benim kalbimi taş yerine koydular anam,
Ve her seferinde o taşı yere fırlattılar.
Seviyorum derken,
Sevdayı bir hançere dönüştürdüler.

Hani derdin ya bana,
"Evladım, kalbini temiz tut."
Ben anam,
Kalbimi hep temiz tuttum.
Ama onlar,
Kirli elleriyle dokundular tertemiz yüreğime.
Ve şimdi işte,
Kirlettiler her şeyimi.

Gözlerime bak anam,
O eski ışık yok artık.
O eski ben yok artık.
Ama yine de sana sığınırım,
Sana anlatırım her acımı,
Çünkü senin duaların,
Hâlâ tek umudum,
Hâlâ en büyük gücüm.

Anam,
Sana söz veriyorum,
Bu kırık kalbi yine de taşıyacağım.
Her yarasını,
Her izini,
Bir gün iyileştireceğim.
Senin sevginle,
Senin duasıyla yeniden ayağa kalkacağım.

Ama şimdi,
Şimdi sadece başımı dizlerine koymak isterim.
Sana anlatmak isterim her şeyi,
Ve susmak isterim.
Çünkü senin sessizliğin bile,
Bu dünyadan daha büyük bir şifa benim için.
Anam,
Bilirim, yüreğin de kanar benimle.
Her gözyaşım, senin kalbinde de yankı bulur.
Senin evladına dokunan her hançer,
Sana da saplanır sanki.
Ama ne yapayım anam,
Ben bu kalbi taş değil sevda için yarattım,
Sevmek için açtım.

Şimdi oturup soruyorum kendime,
Neden bu kadar acımasız insanlar?
Neden bir kalbi sever gibi görünüp,
Parçalıyorlar sonra?
Hani sevgi kutsaldı,
Hani yürek dediğin bir emanetti?
Onlar bunu bilmeden nasıl yaşar,
Nasıl nefes alır, anam?

Ama sen yine de dualarını eksik etme benden,
Çünkü senin duasız bir günüm olamaz.
Ellerim kan içinde olsa da,
Yüreğim bin yara alsa da,
Sen varsın ya,
Bu kalp yeniden yeşerir,
Bu yürek yine insanlara inanır.

Anam,
Kırdılar yüreğimi, ama parçalarını topluyorum şimdi.
Her parçaya seni koyuyorum,
Senin sevgini, senin sabrını işliyorum o yaralara.
Ve inan, bir gün bu kalp,
Daha güçlü atacak.
Sevgiye inat edenlere inat,
Yine de sevmeyi bilecek.

RAMAZAN ACAR