Bu satırları yazarken,
Ellerim titriyor, kalbim ağır,
Çünkü seni anlatmak ne kolay ne de mümkün.
Sen iliklerime işlemişsin,
Seni içimden söküp atmak.
Zor değil, imkânsız.

Sensiz bir gün düşünmek bile,
Yüreğimi lime lime ediyor.
Hayat dediğin,
Seninle güzel bir şarkı,
Ama sensiz.
Sessiz, soğuk, bomboş bir oda.

Seninle yaşamak,
Ruhuma güneşin dokunduğu an gibi,
Her sabah gözlerimi açtığımda,
Hayata seninle başlamak gibi.
Ama sensiz.
Gecenin en zifiri karanlığına gömülmek gibi.

Biliyor musun, gülüm?
Her gülüşün,
Sanki cennetten düşen bir damla su,
Kavuran yangınlarıma çare olur.
Her bakışın,
Beni kendime getirir,
Beni ben yapar.

Ama ya sensiz?
Sensiz ben neyim, kimim, neye benzerim?
Bir dalın gövdesinden kopup savrulmuş yaprağı mı,
Yoksa denizlerin ortasında,
Kendi rotasını kaybetmiş bir sandal mı?
Bilmiyorum.

Senin adını anmak bile,
Beni başka bir dünyaya götürüyor.
Sanki ömrümün her saniyesi,
Sadece seni sevmek için yazılmış.
Sana dokunmak,
Bir dua gibi.
Sana bakmak,
Bir mucizeye tanıklık etmek gibi.

Ama işte,
Sana olan sevgimi anlatmaya kalkışınca,
Kelime denen şey küçülüyor, yetmiyor, tükeniyor.
Sanki içimde bir okyanus var da,
Onu bir damlaya sığdırmaya çalışıyorum.

Gülüm,
Seni sevmek,
Hayatı yeniden öğrenmek gibi.
Ve bil ki, sensiz bir hayat,
Ne yaşanır, ne de anlatılır.

Benim için bir duadan fazlasısın,
Bir aşktan, bir sevdadan öte,
Sen benim ruhuma işlenmişsin
Ve bil ki bu yürek,
Seni atmaktan çok uzakta,
Çünkü sen bu yüreğin ta kendisisin.

Sonsuz sevgimle,
Seni her nefesimde yaşayan biri.
RAMAZAN ACAR