El, ayak çekilir, kesilir sesler
Sorgular yaşayan, arar manayı
İşte o an seyreder kimsesizler
İçleri titreten, kara semayı
Saatler akarken sessiz ve yavaş
En masumu köhne sayfalar açmak
Fayda vermez ne
uyku, ne bir tas aş
Kolay mı sanırsın maziden kaçmak
Her
gece gibi son, fecre ulaşır
Bir buruk his kalır ta baştan uca
Çağlayan düşünce dile bulaşır
Söyle dur, yüreği yer içten içe
Yatağa düşerse bitap bedenin
Tüylerin mıh gibi çakılır durur
Buz kesen vücudu ne bir örtenin
Ne ezandan gayrı kaldıran olur
Yıkılsın istersin, ruhsuz duvarlar
Ne bende sabır var, ne günüm kaldı
Yapışan her adım, seni azarlar
Ne affa eriştin, ne
vakit doldu