Kumseyi gözünde büyütme,
Zira dağ gibi göründüğünde bile,
İçten içe bir kum tanesi kadar zayıftırlar.
Sen dinlersen konuşurlar,
Sen önem verirsen kendilerini var sanırlar.

Eğer gözlerini çevirirsen onlardan,
Bir sessizlik çöker ansızın,
Kaybolurlar, yok olurlar.
Bir gölge gibi; senin ışığınla var olmuşlar,
Ama karanlık çöktüğünde silikleşirler.

Bugün vazgeçersen,
Yarın belki isimleri bile anılmaz.
Kalbinde bir yük taşırdın boş yere,
Oysa bırakmak, hafiflemekti kaderine.
Düşünsene, sen varsan varlar,
Yokluğunla unutulacak kadar basit bir yazgıları var.

Değer, yalnızca hak edene verilmeliydi,
Aksi, kalbine ağırlık olur,
Ruhunda yara açardı.
Sen kendi nefesini esirgeme kendinden,
O değersizler için değil,
Sana ışık veren, seni büyüten için nefes al.

Bugün yolunu çizersen,
Kendi göğünü süslersin yıldızlarla.
Onlar, bir kez silindi mi ufkundan,
Yalnızca uzak bir hatıra gibi,
Anlamsız bir hayal olur.

Bak önüne, yıldızların konuşur seninle,
Gökyüzün geniş, yolun aydınlık,
Gölgelere aldırma,
Sana uzanan her ışık senindir,
Ve o ışık, yalnızca hak edenle bölüşülmelidir.

Sen sustuğunda, sesleri kaybolur,
Sen umursamazsan, silinirler.
Kendine dön, değerini bil.
Unutma, bugün vazgeçersen,
Yarın yoklar.
RAMAZAN ACAR