Dünya, hassas kalpler için bir cehennem,
Sevgiyle atan yürekler, acıya mahkûm.
Ne zaman derinden sevilse biri,
Hep en çok seven kalır yalnız ve kırgın.

Güzel insanlar neden bu kadar yaralıdır?
Neden ışıkları karanlıkta söndürülür?
Kendi içlerindeki saflıkla yürürler,
Ama dünya onlara dikenlerle dokunur.

Bir iyilik taşır elleri,
Ama elleri hep boş kalır.
Sevgiyi sunarlar cömertçe,
Karşılığında ise ihanet bulurlar.

Hangi kelime anlatır bu acıyı?
Hangi şair tarif edebilir kalp yangınını?
Oysa onlar yalnızca sevmek isterler,
Ama her sevgi, bir hançer gibi batar içlerine.

Hassas bir kalp, dünyayı değiştirmek ister,
Ama dünya, acımasızca ezer.
Bir çiçek gibi açar içtenlikle,
Rüzgarın hışmıyla savrulur.

Neden böyledir bu düzen?
En çok seven neden hep en çok kaybeder?
Kalbinin safiyetiyle adım atanlar,
Hep neden yalnız bir gölgeye döner?

Ama bil ki, bu dünyada hassas kalpler,
Her yarasıyla daha güçlüdür aslında.
Acıları onların ışığını söndürmez,
Aksine, bir yıldız gibi parlar karanlıkta.

Sen hassas bir kalpsen eğer,
Acın seni büyütür, seni yüceltir.
Evet, dünya senin için bir cehennem belki,
Ama sen, o cehennemde cenneti bulacak bir ruhsundur.

Unutma, ihanet edenler kaybolur,
Ama sevgisi gerçek olanlar hep hatırlanır.
Bu düzen acımasız olsa da,
Hassas kalplerin ışığı asla sönmez asla.

Acın, seni sen yapan bir şarkıdır,
Ve her şarkının sonunda bir aydınlık vardır.
Sevmekten vazgeçme, saf kalbini koru,
Çünkü bu cehennemin içinde, cennet senin ruhundur.
RAMAZAN ACAR