Her omuzda bir yük, her yürekte bir yara,
Kimsenin görmediği, kimsenin bilmediği.
Bir gülüşle gizlenen koca bir dünya,
Sanırsın ki hafif, sanırsın ki kolaydı.

Ama ne taşlar var altında ezildiğimiz,
Ne sessiz geceler var içimizi dökmediğimiz.
Bir dost gelse, bir omuz olsa dersin,
Ama herkes kendi savaşında kaybolmuş.

Kimseye güvenme, derdi büyükler,
Sırtındaki bıçak, elbet seni öğretir.
Gözlerine baktığında anlarsın gerçekleri,
Kim dost, kim düşman; yara bilir yerini.

Ne çok inandık, ne çok yandık vaktiyle,
Her giden bir iz bıraktı yürekte.
Ve biz hep sustuk, hep taşımaya devam ettik,
Bir ağırlık vardı, kimseye anlatamadık.

Kendi yükünü hafif sanma sakın,
Başkalarının yükünü küçümseme.
Herkes taşıdığı kadar güçlü görünür,
Ama altında ezilen yürek sessizdir.

Belki omuzlar çöküyor, belki dizler titriyor,
Ama vazgeçmiyor insan, yürümeye devam ediyor.
Her yara, her iz, bir ders fısıldar kulağa,
Sırtından yara alınca anlarsın aslında.

Yine de içten içe bir umut var belki,
Bir gün biri gelir, anlar bizi der gibi.
Ama o gün gelmez, yollar hep sessiz,
Herkes kendi yükünün yalnız seyyahıdır.

O yüzden sakın küçümse birinin ağırlığını,
Ne kadar taşırsa o kadar yıpranır ruhu.
Ve sakın güvenme, yaralar öğretti bize,
Her insan en çok kendiyle yüzleşir gecede.

Her omuz bir dağdır, her yürek bir deniz,
Görmek zordur, ama hissetmek mümkündür.
Taşıdığın ne varsa, unutma dostum,
Herkes kendi yükünün hammalıdır sonunda.
RAMAZAN ACAR