Bir sevdada yanlışa düşen herkes,
Gönlünde sızlayan o taşla bekleyecek,
Bir gün gelecek, güneş doğmayacak üstüne,
O gün vicdanın sessiz çığlıklarla titreyecek.

Aşk dediğin narin bir çiçek,
Dokunursan hoyrat ellerle, solar gider.
Bir söz, bir adım, bir ihanet yetmez mi?
O an yürekte kopar fırtınalar, deler geçer.

Gözlerin dalacak uzak bir yere,
Bir zamanlar gülen gözlerin, şimdi nemli.
Hatırlayacaksın, her yanlış adımı,
Sessiz gecelerde yankılanan pişmanlıkla, derin.

Zaman geri dönmez, biliriz hepimiz,
Ama insan, keşke der her seferinde.
Keşke ellerim titremeseydi o vakit,
Keşke yalan olmasaydı dilimdeki kelimeler.

Bir sevda yıkıldığında,
Yalnız kalır duvarlar, susar her hatıra.
Kırık aynalarda yüzünü ararsın,
Ama gördüğün sadece hataların karası.

Belki gün gelir, bir adım atılır,
Ama o gün geçmez bir yara taşınır.
Yüzünde eski bir tebessüm ararsın,
Ama pişmanlık gözyaşlarına karışır.

Sevda dediğin bir hazine,
Korumazsan kaybolur derin dehlizlerde.
Bir gün o hazinenin ışığını göremeyince,
Pişmanlık gecelerinde boğulur herkes.

Yapılan her yanlış, bir keder tohumu,
Büyür, büyür ve sarar kalbi kökleriyle.
Sonra bir bakarsın, gökyüzü kararır,
Ve hayatın, eski bir anı gibi donar kalır.

Ey sevdayı yitiren, pişmanlık yolcusu,
Bil ki her kalp ikinci bir baharı bekler.
Ama bahar gelir mi, bilemezsin artık,
Yanlış yapanın cezası, içindeki karanlıktır.
RAMAZAN ACAR