Hükümdar göz yumarsa,
Eşkıya yolları sarar,
Kervanlar susar,
Dağların yansıması,
Haksızlığın türküsüne döner...

Bir sessizlik,
Çığlık kadar ağır,
Bir gölge,
Adalet kadar karanlık.
Oturur tahtına sultan,
Ama unutulmuştur halkın feryadı...

Kervan yola çıkar,
Ama huzur nerede?
Onun yolunda,
Bir eşkıya pusuda bekliyor.
Ve sultan,
Gözlerini kapar,
Sanki hiç duymamış gibi...

Ey hükümdar!
Adaletin terazisi senin elinde,
Teraziyi yamultursan,
Halkın ahı göklere yükselir.
Bir taş yerinden düşer,
O taş bir çığ olur,
Ve tahtın altında
Huzuru yutar...

Eşkıya ne zaman doğar bilir misin?
Adalet susunca,
Hakkın yolu kapanınca,
Ve göz yuman,
Sultanın adı olunca...

O zaman kervanlar durur,
Halk diz çöker,
Çocuklar yetim,
Kadınlar zayıf,
Ve eşkıya,
Bir gölge gibi büyür...

Adalet, Adalet;
Mahkeme duvarlarında bulunan bir söz mü?
Yoksa bir kalbin,
Yaralı bir elin,
Sessiz bir çığlığın adı mı?
Bir hükümdar bilmezse
Halk Nereden bilsin?

Göz yummamak,
Sadece görmek değildir,
Bakıp görmektir,
Görüp gerçekleştirmektir.
Ve anladığını,
Hakkaniyetle yerine koymaktır...

Ah, bir hükümdarın gözü!
Halkın rüyasını aydınlatır,
Ya da kabusa çevirir.
Kervanlar yollarında,
Ya hürriyetle yürür,
Ya da zincirlerin gölgesinde çürür...

Ey adaletin bekçisi,
Ey tahtın sahibi!
Unutma, bir kervanın yükü,
Sadece mal değildir,
Bir halkın duasıdır,
Ve bir geleceğin teminatıdır...

Gözlerini aç,
Ama sadece görmek için değil,
Hakkı desteklemek için.
Kervanların yolları,
Eşkıyanın değil,
Adaletin izleriyle dolsun...

Ve bir gün,
Bir halk seni anladığında,
Adını altın harflerle yazar.
"Bu hükümdar";
"Eşkıyaya fırsat vermeyen,
Halkını huzurla yürüten bir padişah "derler...

Adaletin olduğu yerde,
Dağlar geçilir,
Yollar türkülerle çınlar,
Ve eşkıya,
Halkın korkusu değil,
Tarihin masalı olur...

Ey sultan,
Unutma!
Hükümdar göz yummazsa,
Eşkıya kervan basamaz.
Ve eğer gözlerin açık olursa
Tarih seni asla unutmaz;
Bir ışık gibi anar...

Bahadır Hataylı/27.11.2024/05.31/Sancaktepe/İST