Bir sessizlik değil, çığlık yankılandı içimde,
Her
hece kırıldı, kaybolan bir
dünyanın çığlığı.
Gölgelerden süzülen o narin fısıltı,
Zamanı durdurup beni buldu, kalbimi terk etti.
Boşluk, dipsiz bir kuyunun yankısıydı,
Sesin, düşüşümü kucakladı.
Kelimelerin bir zincir gibi,
Paramparça göğsümü ördü.
Her
hecenin ucunda bir kıvılcım vardı,
O kıvılcım solmuş dalları tutuşturdu.
Bir şarkı gibi yayıldı içimde,
Karanlık silinip gök boyandı.
O an gördüm: boşluk yoktu aslında,
Sadece gizlenen bir bahar vardı.
Sessizce bekliyordu sesin dokunuşunu,
Kendini yeniden yaratmak için.
Ve şimdi, her nefesle
doğan o melodi,
Herkesin kalbine b
aşka bir yolla dokunuyor.
Kiminin
gözyaşı, kiminin
gülüşü,
Hepimiz, aynı yankının izindeyiz.
Her adımda bir iz bıraktık geriye,
Gönlümüzde kaybolan eski bir şarkı.
Yalnızca biz değil, tüm
zamanlar söylesin,
Birlikte yankılayan sonsuz
sevgiyi.