1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
89
Okunma
Sustukça çoğaldı içimdeki izdüşümler,
bir kalabalık gibi taşıdım başkalarının sesini.
Her “evet” bir zincir oldu dilime,
her “haklısın” gömdü derinlere kendi yangınlarımı.
Sözlerim vardı,
duvarlara çarpıp yankısız kalan.
Her heceyi toprağa gömdüler,
üzerine basıp geçtiler,
sanki hiç doğmamış gibi.
Fikirlerim
bir çocuğun ağlamasıydı gecenin ortasında,
ama kulaklar sağır,
gözler uykuda,
kalpler kilitliydi.
Ben konuştum,
onlar susturdu.
Ben büyüdüm,
onlar küçülttü.
Ben ateştim,
onlar küle çevirdi.
Şimdi ben;
göğe bakmayan bir ağacım,
kökleri canlı canlı gömülmüş.
Dallarımda sahte rüzgârlar eser,
ama içimde hâlâ bir köz var:
Sönmeyen, gizlenen,
bir gün hepsini yakacak kadar sabırlı.
5.0
100% (4)
Cevap Yaz