0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
70
Okunma
Kapalı pencereler, sokak lambalarının soluk ışığı
ve ben…
Adımlarımı duyurmadan yürürken boş caddelerde,
gece omzumu okşuyor, sessiz bir yoldaş gibi.
İnsanlar çok yakındı;
sözleri ağırlık, bakışları zincir…
Ben kaçtım;
gecelere sığındım,
karanlık bir yorganın altında nefesin hafifliği gibi.
Rüzgâr, saçlarımı savuruyor
ve şehir uykuda;
ben de öyle, ama kendi halimde,
düşüncelerimle baş başa,
kimseye görünmeden.
Geceye sığınmak bir tür özgürlük:
kimseye hesap vermemek,
kimsenin yükünü taşımamak.
Sadece ben ve gecenin sessizliği
birkaç yıldız, birkaç hayal…
ve dünya, bir nefes kadar uzak.
5.0
100% (1)
