Gece uzun,
tramvay çanları arasında
yüzler silik bir film karesi gibi geçiyor önümden.
Sesim yok
yalnızca içimde senin yankın büyüyor.
Adımlarım hep aynı kavşağa sürükleniyor;
hiçbir kapı açılmıyor,
hiçbir perde kımıldamıyor.
Yokluğun,
bütün şehre sinmiş bir sis gibi.
Durakta unutulmuş bir şemsiyeye benziyorum;
kimse dönüp almıyor,
yağmur altında yavaşça paslanıyorum.
Gel…
Çünkü yalnızlık ellerime buzlu tuz serpiyor;
her parmak ucumda donuk bir iz bırakıyor.
Gel…
Çünkü sevda içimde sönmeyen tek kıvılcım.
Gel…
Adın dudaklarımın kıyısında, su damlası gibi çatlıyor.
Ellerim boşluğa alıştı;
hiçbir dokunuş seninki kadar gerçek değil.
Zaman yürüyüp gidiyor,
ama ben sende takılı kalıyorum.
Kalbim kırılmış bir saate döndü:
hep aynı saniyeyi gösteriyor
“Seninle.”
Aynaya bakıyorum;
gözlerimde tanımadığım bir gölge.
Yalnızlık yüzüme çizgiler değil,
bıçak izleri bırakıyor.
Ama derinlerde,
hep sana saklanmış bir ışık yanıyor.
Gece yarısı, camdan sızan bir mum ışığı gibi bekliyorsun beni;
ben bakıyorum,
ama içeride kimse yok.
Gel…
Çünkü yalnızlık ellerime buzlu tuz serpiyor;
her parmak ucumda donuk bir iz bırakıyor.
Gel…
Çünkü sevda içimde sönmeyen tek kıvılcım.
Gel…
Yoksa adını son kez fısıldayacağım,
ve şehir, yalnızlığımı saklayan eski bir kutu gibi kapanacak.