Elimi uzatsam
belki dokunurum diye düşündüm,
ama ellerin rüya gibi kayıp,
hep bir adım ötemde,
ve ben bir sokak lambasının soğuk ışığında titriyorum.
Seninle aynı gökyüzünü paylaşmak
bile bir hayal.
Bulutlar kadar yakın,
seni düşünmek kadar soğuk.
İmkânsızlık,
adını her nefeste fısıldıyor.
Sana gelmem mümkün değil,
sana dokunmam imkânsız.
Ama yine de
her gece seni düşlüyorum,
her hayalimde seni buluyorum.
Gözlerim kapalı,
sana bakıyorum.
Kalbim biliyor,
hiçbir yol yok.
Ama yine de atıyor—
sana doğru…
Hiç ulaşamayacağını bile bile.
Sesini duymak istiyorum,
ama sesin,
rüzgârın ötesinde bir hayal.
Ve ben,
elimi avucumda bir kar tanesi gibi eriterek,
her nefeste seni çağırıyorum,
her nefeste seni kaybediyorum.
Sana gelmem mümkün değil,
sana dokunmam imkânsız.
Ama yine de
her gece seni düşlüyorum,
her hayalimde seni buluyorum.
Ve şehir, sessiz bir sahne gibi;
ben, sadece hayalinle var oluyorum.