Akarken suyu derenin, çayın yıkmasın ha bendini
İnsan da su misali, değer beter söz de yıkımdır hali
İnsaf, tolerans ve biraz da değer olmayınca özde
Çiçek bahçesi de anlamsızdır, ruha değmedikçe.

Pür nur olsa yıkımdan sonra söz, duruş yok asaleti
Gönül kuşu almışsa yarayı, kabul etmez melhemi
İşte o anlar yok mu hissiyatlarda nasıl da zirve
Kelepçeli kol, prangalı ayak, nasıl bir işkence
Duymaz kulak sözü, görmez göz, ruha değmedikçe.

Vursun içinde yiterek melodilerin aşıklar tele
Kalemler işlesin hali ruhaniyetini en derince
Yontulsun haşin taşlar ustalıkla, sanat bu bence
Yol türküleri dile dolansın, aşılsın yeni ufuklar
Kim bilir daha kaç sefil şafaktır ki doğarken boğar,
Eller tutmaz, gözden saçımadıkça sevgi neyine
Bir esaret şırıngasıdır bu vurulur ;akla, ruha, bedene
Dağları deldi de gitti esas seven, hem öze değdi de
İstikametten yoksun, bir anda yalpalayan haller boş,
Ne yazık senden yankılanan ben, ruhta silik, bomboş.

Bir kâr vermeyecek hallere neden ki sarılınır
Egonun tuzağıdır bu ya apansızın takılınır
Biz mi hassasiyette başatız, kalmayı bileniz
Oysa hep önde olma tutkusuyla kindi bileyiniz.

Bütün mevzuu o çılgın ve şımarık ben değil midir
İnsanların ruhlarındaki çöküşlerin bedeli nedir
Bir muhasebe yapmaya da kalem gelmez kafi
Beterlerden kaçarken sığınılan liman dua değil mi?

Gürbüz beden ve cevval de olsa akıl, yetmeyecek
Delilik ayarındali tavır ve sözlerden ruh gülmeyecek
Her üç bedende olmayacaksa barış ve açmaz ise gül
Dökülür tüm hayaller, dalında acıdan ölürbülbül.

Ziyandayız topyekün ve yıkımıdır bu günün, yarının
Şerre bu meyil bitmeli, fıtrata dönmeli insanlığın
Biz içinden beslenmeli aşkın, aşiyanın yakının
Bulunmaz da olur o hor bakılanlar, düşünmeli ivedi
Yüz astıran, göz kıstıran, ruh daraltan uzaklara gitmeli.

Biz her insana özünde verdik değer, bu bize yeter
Ezmedik varlığı, etmedik kibir, olmadık ruhça beter
Katladık, dürdük, bağladık şerleri de attık denize
Güzelin öyküsü değilse bu okunan, kime ne
Hayat mahur bir bestedir ancak, ruha değmedikçe.
Oğuzhan KÜLTE