pencereleri değişen evlerin manzaraları da değişir mi
değişir mi göğsü çatlayan o atın yelelerine saklı hüznü,
ikindi vaktinin dinginliğini
ve özlemenin nasıl bir şey olduğunu unutan bir sıkıntı
şurada duruyor işte tuhaf bir ürpermenin şurasında
kör bir bıçağı tutuyor zaman
ve boy aynasını sunuyor çürümenin.
küskünlüğümüz deli taylar gibi volta atıyor gecede
küskünlüğümüz uykunun göğsüne yaslanıncaya
ve hacmi küçülünceye kadar düşüncenin
ellerimiz göğün bütün katlarına uzanırken soluveriyor renkleri
bir serçe ötüşüyle heyecanı ele avuca sığmaz bir serseri
şurada duruyor işte hakikat
şurada suyun öte yakasının güzelliği
her şeyin öte yakasının güzelliğiyle küskünlüğümüz tamir oluyor.

değişir mi bilmem
değişir mi tabiatı insanın
şimdinin atına binmeyi bilmeden
ebedî adımlara yetmiyor ömrün o kısacık kumaşı
yaşam ve ölüm arasına bir tohumu yeşertmeyi sığdıran
bir çiçeğin açışıyla kalbimizden ağzımıza
beynimizden ağzımıza
ağzımızdan ağzımıza yayılan tat
inciri dalından toplayıp reçel yapma isteği
ocakta kaynayan tencerenin camda bıraktığı buğuya adını yazmanın
rüzgârın ve yağmurun sevinci
sevda türküsü söyleyen bir sesin içtenliği
yaşamak, makas atmayı bilen kutsal bir terzilik işi
belki de biraz sözün sözle sınandığı
belkisiz ve mutlak gözün güzelle,
basit bir sanat.

bozulmanın ve çürümenin o kesif kokusu
eve dönmeyi bir kez daha işaret ediyor
şiddetli bir arzuyla bütün anlamları
yeniden ve yineleyerek ve mutlak yenileyerek
eve dönelim.
sokakları hızla çocuklara geri verip
pencereleri rüzgâra ısrarla açalım
yağmur yüklü yaprakların gücüne
bir gergedan böceğinin gerekliliğine inanmanın
çağın en büyük eksikliği olduğunu söylemeden ölmek
ölmek ya da olmak burukluğu önceliği
ve ince hüznü artık leyleği havada görememenin
sevmenin ve sevgiyle sevişmenin çarpıntısı.
geridönüşüm yasası paçavraya dönüştürüyor her şeyi
ne zaman diye sormadan
ve unutmadan deniz kabuklarını
ellerimizdeki reyhan kokusu geçmeden
salyangozların ve solucanların unutmadan kıymetini
şimdinin atıyla geçerek bu çağın kıyametini
eve dönelim.
eve...