Bir gün gelir mi dersin,
Zulümle büyütülen kalpler uyanır mı?
Kendini adalet sanan, acıyı ibadet belleyen,
Bu dünyaya bıraktıkları izlerden utanır mı?

Vicdanın sesi gelir mi bir gün gecenin karanlığında,
Kalplerine dokunur mu, hiç kırılmamış gibi sert olan o taşa?
Başka ruhları acıyla ezip geçerken,
Hiç düşünmediler mi hakikati, gerçeği görmeden?

Zulüm, ibadet sanılır bazen,
Kötülüğe açılan ellerin dualar gibi yükselmesi,
Merhameti unutan gözler, başkalarının gözyaşında arınmayı mı bekler?
Oysa merhamet, en kutsal dua değil miydi her daim?

Bir gün olur mu, haksızlık ettiklerini anlarlar mı?
Mazlumun sessiz haykırışlarını duyabilirler mi o derin uykuda?
İçlerine bir pişmanlık düşer mi,
Karanlıkta kaybolmuş ruhlarına bir ışık girer mi?

Kalpleri kapalı olanlar,
Bir gün açarlar mı gözlerini hakikate?
Zulme ibadet sanarak boyun eğdirdikleri her can,
Onlara bir gün hesap sorar mı yüreklere işleyen sessiz bir feryatla?

Belki bir gün uyanırlar,
Belki bir gün tövbe ederler,
Ama o güne kadar, acıdan yükselen bu dualar,
Onların vicdanına ulaşır mı, bunu kim bilebilir?

Kendi karanlıklarında boğulan o zalimler,
Bir gün sevginin kutsallığına sarılırlar mı?
Yoksa bu yol, onları yok oluşa kadar
Zulmün derin kuyularında mı bırakır?

Bahadır Hataylı/14.10.2024/19.00/Sancaktepe/İST