Çocukluğumun en saf hatırasıydı,
Koyunlarımın melemesiyle uyanmak,
Her sabah, doğanın kucağında,
Beni bekleyen o sıcak anlar,
Ve ben, onların sıcaklığında kaybolurdum;

Toprakta yürüdüm, çıplak ayaklarımla,
Koyunlarımın izini takip ettim,
Doğanın sesleri arasında,
Onların her adımı, bana hayatı fısıldadı,
Ve ben, bu uyumu derinden hissettim;

Soğuk gecelerde, yıldızların altında,
Koyunlarımın sıcaklığına sığındım,
Yorgunluk nedir bilmeden,
Her gün yeniden doğduk birlikte,
Ve bu sevgi, beni her zorluğu aşmaya itti;

Koyunlarımın sessizliği,
Bana yalnızlığın huzurunu öğretti,
Kalabalıkların gürültüsünden uzakta,
Onların yanında, kendimi buldum,
Ve bu sakinlik, ruhumu dinlendirdi,

Çocukluğumun izleri,
Koyunlarımın her adımında saklıydı,
O günlerin saflığına duyduğum özlem,
Şimdi içimde bir kor gibi yanar,
Ve ben, bu anıları yaşamımın bir parçası yaptım;

Mevsimler değişir, doğa yenilenir,
Ama koyunlarımın ritmi hep aynı,
Onlar, doğanın döngüsünü temsil eder,
Her adımda, hayatın sürekli yenilenişi,
Ve ben, bu döngünün bir parçası oldum;

Koyunlarımın sadakati,
Bana gerçek yoldaşlığın anlamını öğretti,
Onlar, her an yanımdaydı,
Ne zorluk, ne de acı onları yıldırmadı,
Ve bu bağlılık, bana güç verdi;

Zaman akar, yıllar geçer,
Ama koyunlarımın yanımda oluşu,
Bana hayatın gerçek değerini hatırlatır,
Her gün, onların yanında geçen anlar,
Bir ömre bedel, unutulmaz hatıralar;

Koyunlarımın basit yaşamı,
Bana hayatın gerçeklerini öğretti,
Ne şatafat, ne de lüks,
Sadece doğanın içinde sade bir varoluş,
Ve bu gerçeklik, beni olgunlaştırdı;

Koyunlarımın her adımında,
Geleceğe dair bir umut saklıydı,
Onların yanında, yarınlara güvenle baktım,
Her yeni gün, yeni bir başlangıç,
Ve bu umut, bana yaşamı sevdirir;

Bahadır Hataylı/09.08.2024/05.58/Sancaktepe/İST