Çocukluğum, peşinde koştukça benden uzaklaştı,
Bir ormanda yolunu kaybeden insan misali gitti,
Özümden koptukça yalnızlığa kement atar gibi,
Yalnızlığım asil duruşumu haykırırken anlamadım ki,

Asil yalnızlığı tercih ettim kalabalıkların çokluğuna inat,
Kendime yaklaşmanın huzuru duruşumun gücü oldu,
Bu alemin uslanmaz çocuğu, asi ve büyümeyen kalbiyle,
Bir insanlık abidesi dikmeden göçmeyecek bir derdin peşinde;

Hayatın her noktasında, anlamlı dualar ederim Rabbime,
Sonsuz şükrümle, ona olan bağlılığım yükselir yalnızlık ininde,
Bu dünya sahnesinde anlamlı, his dolu bir yaşam kurarak,
Duygularımın derinliğiyle her satırda yeni bir dünya çatarım;

Duruşum, asil ve güçlü, hayatın sığ sularında, buldum kendimi,
Gözyaşlarıyla ıslanmış, bazen soğuyup kalkmak istemeyen,
Ama daima dirilmeye hazır hayatın tüm yönleriyle dolup taşan,
Bir ben var yalnızlığa çekilmiş her gün ömrüne ömür katan;

Aklımda hatıralar, kalbimde yaşanmamış anlar,
Geçmişle geleceğin arasında, bir asi çocuk,
Bu dünyanın ortasına dikmek istediğim sütun gibi,
İnsanlık abidesini, hayatın anlamına adadım,

Bu yaşam benim, her anı çok değerli kadri kıymet bilir,
Her duygu, her his, kalbimde yankılanır karşılık bulur,
Dünyanın karmaşasında, bir anı bu kadar mı içten olur,
Ve Rabbime olan minnettarlığım hayatıma can olur;

Bu asi çocuğun dünyası, zengin ve derin,
Her mısrada yeni bir anlam, her dizede bir hikaye,
Kendimi ifade etmek için yeni kelimeler bulurum,
Ve bu dünyadan göçerken, ardımdan bir iz bırakırım

Kelimeler duygularımın korkusuz yansıması,
Her mısra, taşır hayatımın bir anısını hatırasını,
Asil yalnızlığımda bulduğum huzurdan artan hazzı,
Dünyadan göçerken yanımdadır kimse bulamaz aslını;

Kalbimdeki asi çocuk, bu dünyanın gerçek yüzü,
Her nefeste, her adımda, arar yaşamın anlamını,
Bu hayatta bıraktığım iz, bir insanlık abidesi,
Bu dünyanın ortasına var mı dikecek biri bu anıtı;

Kalemimle döktüğüm her mısra,
Bu asi çocuğun yalnızlığa olan aşkı,
Her kelime, her cümle, birer umut ışığı,
Allah’a olan minnettarlığımın yansıması;

Bu şiir, hayatımın anlamı, duygularımın ifadesi,
Her satırı, her dizesi içimden gelen feryadın sesi,
Dünyadan göçerken kimseye anlatamazsam bu mesajı
Bir iz, bir anlam ve bir insanlık abidesini kim ne yapsın ki;

Asil yalnızlığımda bulduğum huzuru,
Kalbimde taşıdığım sevgi sel olup taşarsa,
Bu dünyanın karmaşasına bir anı olsun diye,
İnsanlık dersi vermeden gitmek istemiyorum buradan;

Bahadır Hataylı/05.08.2024/07.39/Sancaktepe/İST