insan, insana hepçil nisyan
Oysa belki yoktu ilk günahta isyan
Fakat Pinhan, kurulsun buyurdu mizan
Bir kefede ömr-ü ziyan
Bir kefede kuş tüyü vicdan
Sonuç belli, insan, insana çoktan zindan
Belki de bundan karmakarışık oldu lisan

Bilen, biliyordu zaten yayınladığı ferman
Diyordu "Şu soya yaklaşma Ey Vildan"
Onlardan bulacağın olur ancak düşman...
Fakat dönmeliydi ya devran
Bahanesi oldu insana şeytan
Etsen de buna iman etsen de bundan figan
Desen de bunlar atalardan kalma destan
Yıksan da perdeyi eylesen de viran
Birileri yazıyor durmadan
Her nefesin Levh-i mahfuz için burhan
Onlara yoktur hiç nihan
Her ölen kanıtladı gitmiyor oraya cüzdan
Rüşvet de işlemez onlara inan
Orada bulamayacağız şefaatçi ya da derman
Kurtuluş yalnız burada, öğreneceğimiz irfan
Sahip çıkacağımız nihai Furkan.
Bizi özgür kılacak bizden, yoksa halimiz ebedi buhran
Yanlış anlama kendimi uyarıyorum
Çünkü çıkamıyorum bir türlü boktan...
Çünkü insan, insana hepçil nisyan.
Kahrolsun alighieri, kahrolsun ebu süfyan...