Kalbimin çok renkli, titreyen, tırnaksız parmak uçlarında...
Masmavi göz yaşlarıdır unutuluşlarım.
Kendimi unutuşlarım hep başkalarının tırnaklarında
Neyin nesidir ki bu, bir türlü kurtulamadıklarımızla
Çaresiz ruhumuzu zehirli gecelere boyayan.

Öfke dolu düşüncelerimin tembel bedduaları arasında
Baygın düşüyor güçsüz ruhum, kendi soluğundan boğularak...
Ömrüm şifa aramakla geçti oysa bu hastalıklı dünyada
Ağlayacağıma gülüyorum yalnız artık.
Ölüme ağlayanlara gülüyorum.

Belki de tadı, unutuşlarda güzeldi sevdanın
Unutuluşlarda...
Bahtımın cehennem kazanlarına rağmen uçmak
Düşlerimde hep düşmekten korkarak
Her seferinde yeniden başlarken
Fakat uçmak yine de
Ölmüşlerin en ufuksuz diyarlarında
ve yaşamak, ölümün kirli çıkmaz sokaklarında...

Hainlerin her notasında
İhanetin her tonunda
Sesimi biraz daha kaybettiğim
Bembeyaz, çok boyutlu sara düşleri...
Rabbin, gece denilen ilhamsız kara neşteri...
Varken, söylesene kime değebiliyor anlattıklarım?
Kendimden böyle pul pul yolarken kelimeleri...

İşte bundan hep susuyorum,
Suskunluğuma ağlarken...
Ağladığıma gülüyorum.