Bir zamanlar cıvıl cıvıl olan köyüm,
Şimdi viraneye dönmüş, sessiz bir yıkıntı,
Tüm sevdiklerim hepsi birer birer gitmiş,
Yalnızım şimdi, bir başıma kimsesiz;

Rüzgarın hüzünlü uğultusu yankılanır,
Boş sokaklarda adımlarım yalnızlığa karışır,
Her köşe, her bucak anılarla dolu,
Ama hepsi artık birer gölge birer hayal;

Geceleri yıldızlara bakar sessizce ağlarım,
Kaybettiklerimi düşünür içimden yanarım
Neden ben kaldım geride neden yalnızım?
Bu dünyada tek başına kimsesiz bir adamım;

Her taş, her ağaç, bir zamanlar sevdiklerimin izleri,
Şimdi sadece hatıralar acı dolu anılar,
Gözlerimden akan yaşlar kalbimdeki sızılar,
Hepsi birleşir bir haykırış olur dudaklarımdan akar;

Gökkuşağı bile renksiz artık,
Güneşin doğuşu bile anlamsız,
Sevdiklerim olmadan hayat bir yük,
Bu yükü taşımak artık çok ağır;

Yalnızlık, kimsesizlik, acı dolu bir çığlık,
Her gün, her an, yüreğimde yankılanır;
Gözlerim ufka dalar umut ve bir ışık arar
Bu viranede bu karanlıkta yoluma kim bakar;

Nerede o eski günler, nerede o neşeli sesler?
Hepsi silindi, hepsi yok oldu birer birer,
Bir zamanlar mutlulukla dolu olan bu yer,
Şimdi acının ve hüznün kaynağı gibi çağlar;

Yalnız bir adamım ben tek başına,
Bu dünyada artık yerim yok kaybolmuşum,
Sevdiklerimin hayaletleriyle yaşarım,
Bu viranede, bu karanlıkta, yalnızım;

Her sabah, her akşam, bir haykırış,
Neden, neden diye sorarım, cevapsız kalır,
Bir umut, bir ışık, ararım geceler yarılır,
Bu dünyada kalabalıklar içinde yalnızlık ne acıdır;

Erol Kekeç/13.06.2024/18.24/Namazgah/İST