gedâ duruşun vardı
bir o kadar da yılların

ahh o yıllar
ne çok sevdi seni gerdanında
yalan ışıkların aydınlattığı gerçeğin vardı
sen bile olmamış gözlerinle süzerken
ayyaşları
masada boş bardaklarda biterdi hayatın
garson çocukların ellerinde taşınırdı
kül rengi sözlerin

saat on ikiyi vurunca
ve vakit kanun
gönül telini sızlatınca
esmegül sallardı Basmaneyi
fuar kapısında bekleşen oynaksı ihanet
elleriyle giydirmişti cehennemi tenine
ki
sen doğarken de lanettin
şarkı söylerken melek
bir telli
bir nefesli yeterdi
huzurunda ölmeye

helâ bekçisi elmas taşırdı ziynetlerini
annenden kalmış tek taş yüzük
babandan kalmış hayatın sillesi
ve oğlun zaferin bebeklik resmi
unuttum
birde takma kirpiklerini
kimse tanımasın diye seni

koştur koştur yaşadın
sahne ile kulis arasını
genç kızlıkla kadınlık karasını
annelik ile pavyon karılığı sancısını
yaşlılık ile ölüm yazgısını
bağlayamadın

bağlandın
şehri virândan bir yezidiye
virân ettin dünyayı kendine

bukowski okumuştum bir gece sana
susuz dede parkında
/lan artiz mektepli
hangi pavyonda çıkıyor bu adam/

hayat pavyonunda çıkıyor
senin gibi her gece
ruhuma akıyor

“tanrım bile unutmuş
dertlerime dur demez
bir insanın üstüne bu kadar dert yüklenmez
kaderim beni böyle
meyhanelere attı
günahım neydi bilmem
allahım beni böyle yarattı”

acıların kadınıydın
seni sevmeyen ölsün çığlıklarında

adın esmeydi
kendine kaldığında…