I.
Kimse anlamaz,
Benim neden sustuğumu.
Bir çocuk bahçesinde,
Artık ismi hiç söylenmeyecek,
Pek çok çocuğun anılarının olması.
İşte budur beni susturan.

II.
Kırık bir salıncak,
Bomboş kalır.
Bir daha hiç duyulmayacak,
Çocukların sesleriyle.
Kendimize gelebilseydik keşke,
Çocuklar ağladığında.

III.
Bir anıt dikeriz belki
Bütün kaybolan,ölen çocuklar için
Bir anıt dikeriz belki
Bir gün bir küçük aydınlık için.


IV.
Ve orada buluruz kendimizi.
O anıtın altında buluruz,
Belki de yitirdiğimiz her şeyi.
Uyanabilseydik keşke,
Çocuklar ağladığında.


V.
O meçhul,
O hiç büyüyemeyecek çocukların,
Adı bile yazmayacak tarihte.
Kim bilir hangi kara defterde,
Yazılıdır kötü kaderleri.

VI.
Bir şiirin içindedir oysa , o çocuklar.
Saklı kalan
Bir hikaye gibi,
Sessiz ve derin.
Hüzünlüdür onların hikayesi.

VII.
Dinle beni;
Hiçbir kitapta,
Ama hiçbir kitapta,
Yazılı değildir bu;
Oysa karanlık her zaman okunur,
Göğün yabancı dillerinde.
Keşke unutabilseydik okumayı,
Çocuklar ağladığında.

VIII.
Savaş,
Barut,
Bomba,
Silah,
Yıkım,
Ölüm,
Ve her şey sizindir.
Bu karanlıkta.


IX.
Hiç kimse durup dururken
Kendisini yem etmez balıklara,
Engin denizlerde.
Hiç kimse durup dururken
Kendini denizlere vermez
Bir fırtınanın ortasında.

X.
Hiç kimse ,
Nedensizce,
Kendini bırakmaz,
Bir sarkacın ucuna.

XI.
Ve hiç kimse
durup dururken,
Kendini bırakmaz,
Bir uçurumun kenarından aşağıya.


XII.
Ve
Hiç kimse durup dururken,
İki ağaç arasında,
Asmaz kendisini yalnızlığa.


XIII.
Kuşkusuz ki gayrimeşrudur bütün kelimeler;
Bir çocuğun masumiyetini taşıyorsa harflerinde.
Failiyse bunca acının ve gözyaşının,
Masum değildir hiç bir dilde ,
Masumiyet kelimesi.

XIV.
Bir gül, bir ateş, bir duman,
Bir kış gecesi rüyası,
Ve her şey,
Sizindir,
Bu karanlıkta.

XV.
Bir resim, bir nota, bir söz
Bir ilkbahar sabahı
Ve her şey
Sizindir.
Bu karanlıkta.

XVI.
Bir aşk, bir hasret, bir düş
Bir sonbahar yaprağı
Ve her şey
Sizindir.
Bu karanlıkta.

XVII.
Ve biz
Durmadan ararız
Bir hayalin peşinde
Yitik zamanları.

XVIII.
Bir gün belki
yeniden buluruz kendi gölgemizi
Bir aynada.

XIX.
Ya da,
Ve her adımda
Biraz daha eksiliriz.
Kendi gölgemizde,
Biraz daha kayboluruz.
Her adımda yaklaşırız yokluğa.

XX.
Belki de
Ölen,ağlayan her çocukta,
Bir parçamız kaybolur.
Bir yapboz misali
Usul usul parçalanırız hayatta.

XXI.
Ve o parçalar,
Bir araya gelir.
Bir gün bir yerde,
Bir anıtta birleşir.
Belki bir gün;
Öldürülen tüm çocuklar.
Bir araya gelirler,
O anıtın etrafında.
Ve dağılırlar ;
Okullara,
Parklara,
Sokaklara.
Ya da ,
Vazgeçseydik keşke parçalara bölünmeden önce,
Vazgeçseydik büyük büyük savaşlardan,
Onca yıkımdan, kandan ve baruttan;
Çocuklar ağladığında.


XXII.
Ama tarih!
Belki de bir bir yazar,
O meçhul çocukların adlarını.
Unutulmasın diye anıları,
Adlarını hep saklar.
Selam gönderir göklere,
Ve
Görkemli yalnızlıklarına.









Şiirimi günün şiiri olarak seçen değerli kurul üyelerine,şiiri okuyan,beğenen,destekleyen herkese sonsuz şükranlarımı sunarım.Sevgi ve saygıyla...